Τ’ αλόγου μου

*στον Γιάννη, στη ζωγραφιά του!

 

Τ’ άλογο μες στη βροχή, ανασκουμπώνει:

βρεγμένο απ’ των αστεριών, την φλυαρία.

Τα πόδια του καθώς λυγίζουν, πέταλα- 
βουτάνε στα θλιβερά νερά.

Ζωγραφιστό ένα άλογο - τραβάει βαριά κορμούς

Μες στου σαλονιού τη σκέψη, δεν κατοικεί.

Ήρθε απ’ μακριά, με καταρράκτες και πουλιά.

Την σκέψη του,- βαθιά απ' το μακρύ ταξίδι. 
Μα ήρθε πάνω σε ξύλινη σχεδία, φάτνωμα.

Είχε που διάβηκε, που τράβηξε κορμούς,
μ' αυτά τα μάτια, απρόσβλητα, μάτια τα χαμηλά.

Άλογο λευκό χαριτωμένο, αλόγου μου.

Σαν κουρασμένο, ασταμάτητο, άλογο μοναχικό.
Ίσα, ένα χάδι απαλό, ν' αγγίξεις: βαθιά την πίστη.

Αλαφρωμένο, έρχεσαι, με προσπερνάς - πέρα και δώθε,

μέσα απ’ του σαλονιού μου, κουνώντας την ουρά.

Εκεί αγέρωχο, τ' άτι, δικό μου,- παιδικό:

Σε κάμπους, στα κύματα τα κοφτερά- τ' ονείρου. 

Και καλπασμός, μες από στάχυα, απ' ήλιου φως,-

παιγνίδι: πάλι σε κάμπους, πολιτείας μιας.

Πέταλα σέρνει η μουσική, παράθυρα π' ανοίγουν,

βάζουν βασιλικό στ' αυτί, γιορτές, χαρές τ' αλόγου τους. 
Κλάμα το γοερό! Χλιμίντρισμα, που στέκει στην άκρη της πλατείας!

Kostis nil – Τ’ αλόγου μου – Ιανουάριος 2020