Γαβγίσματα του σκύλου

Γαβγίσματα του δειλινού υμνούν,

τ’ απόγευμα εναλλάσσει: τ’ άπλετο φως.

Αργά, αργά τα έπιπλα του δωματίου σκοτεινιάζουν.

Πάλι τα έπιπλα καθώς το φως, πρωί, πρωί, στο παραθύρι.

Σε βρήκα φως καθώς χαράσσονται ψιλές γραμμές-

ψιλές τσιρίδες, ενός μωρού που άφθονα γεννιέται!

Έτσι πρωί,- καθώς πρωί, πρωί το φως,

Την άλλη βράδυ,- το πρώτο βράδυ

Έρχεται σκοτάδι,το ποίημα άρον,- σιγά, αργοπεθαίνει

Πάλι τα έπιπλα: φως, με σκοτάδι

Πάλι τα έπιπλα: σκοτάδι, φως

Οικεία βήματα μες στο δωμάτιο:-

τόσο μακριά, τόσο, σκιές ν’ ακολουθούν.

Κληματαριά ανά,- καταρριχάται: μαύρα σταφύλια!

Και είναι πρωί, κάθε πρωί ένα μελίσσι:

Σταφύλι φως, σαν ρόγες σταφυλιού, κρεμιούνται.

Οι ρόγες τραγουδούν, οι ρόγες να χορεύουν,

Μελίσσι, σεπτά απ’ άνθος

Γαβγίσματα μεσουρανούν, ηχούν μεσημεριού.

Ώσπου, αργά, σαν έρθει αργά τ’ απόγευμα,-

εκείνη, η ώρα, η κοφτερή!

Το μέλι έτρεξε μες στην κυψέλη,

σ’ αυτήν κηρήθρα, κρύβονται οι φωνές, το ποίημα

κι εδώ σεπτά, αράδες!                   

Ώσπου, μια που, εκείνο το σκοτάδι, έπιπλα

έρχεται η ώρα, το κουρασμένο αηδόνι να σιωπήσει.

Στους δρόμους, γαβγίσματα του δειλινού υμνούν

Στους έξω δρόμους,- θλιμμένα γαβγίσματα του σκύλου μου!

Kostis nil – Γαβγίσματα του σκύλου – Ιανουάριος 2020