Την όμορφη Ζυρίχη!

*στου Ερμή το σγουρό κεφάλι

Έχω μια πόλη, εκτός απ’ την πόλη μου

ακούω να λένε: τ’ όνομα της, Ζυρίχη.

Στο τζάμι κολλάω,- πέρα, ποια, πολύ μακριά

ν’ ακούσω, μια που, ανάσα γνώριμη:

Ένα τραγούδι, ένα τραγούδι, δικό της!

Στο λέω! κάπου είναι αυτή η πόλη, ψάχνω:

δική μου ή,- είναι δική τους, ολάκερη.

Οι νύχτες λένε, πιο, παγωμένη, λευκή νύμφη

ποιο λεμόνι και ποια λεμονιά παγωμένη!

Όμως δεν γνώρισα κι ας μακριά, αυτή η πόλη.

Δίπλα σε ποτάμια κατοικεί, στα γάργαρα

με κορίτσια γάργαρα, απ’ του ήλιου κρυμμένα.

Μα γέρασα, τι ρωτώ, μωρός σαν ποιητής.

Πόλη κι αυτή δίπλα των αστεριών, ερμηνεύει.

Μιας αγωνίας και βόμβος των δρόμων,

χύνονται νερά, και ποτάμια απ' τα γύρω,- βουνά

Μέγας ο θησαυρός! σοκολάτες, ή,- τα ξίφη κρυφά.

Η πόλη δεν είναι δική μου, είναι δική τους!

Η Πόλη δική τους, π’ αλωνίζει.

Όχι μ’ άλογα, αλλά με στίχους, γλυκές σοκολάτες

Όχι με στίχους, μα μόνο ποιήματα, σεπτά.

Απόψε σε κατακτώ, πόλη δικιά μου,- Ζυρίχη.

Απόψε οι στίχοι μου, πολιορκητικός κριός.

Τις πόρτες τα κάστρα και τα ποτάμια σου,

δεν χύνω το αίμα μου, το ποίημά μου εξακοντίζω!

Άσε! μου είπαν, την πόλη, μια πού,- σ’ άλλο αδερφό,

σε ’κείνο τον Ψηλό,- του Ερμή το σγουρό κεφάλι.

Εκείνο τον Ψηλό, απ’ άλωση ξέρει, - πόλεων Ελληνικών!

απ’ λέξεις, ποιήματα ξέρει:- την όμορφη Ζυρίχη ξεχειμάζει!

Kostis nil – Την όμορφη Ζυρίχη – Ιανουάριος 2020