Κάψα του έρωτα

Μου είπαν πως, δε θα ’χα τύχη, για κείνο το γυμνό κορμί

Μυστήρια της ομορφιάς, εκείνα που προκαλούν τον πόθο

Δηλοί, ίσως ανήκουστα, κι αν πρέπει με φιγούρες

Εκείνη φιόγκος, σαν μαγλινό που ξεγλιστράει, όστρακο

Κι απ’ θάλασσα λέξεις, μια μόνο, που μόνο εκείνη εξιστορεί

Βουβά τ’ ανέμου, σαν μεσοφόρι η οπτασία, μες στην αυλή μου

Χορός, γυμνά τα πόδια, έτσι η άρπα χάιδευε το σιγανό τραγούδι

Μα πόσα σχήματα κατέρρευσαν σαν πρώτη μου φορά, κόσμοι

Λέξεις δεν γνώρισα τόσο χάρτινες που να ’λιωσαν σε φάμπρικες

Σαν πέρασα εκείνα, όσα: τα τόξα, σκίτσα, γυμνά του ηφαιστείου

Παρέδωσα εν μια νυκτί, σε μια βραδιά: βραχειά του έρωτα η βεντάλια

Τη σάρκα την αφόρητη, τη σάρκα, που μες την κάψα λιανίζει το λιοπύρι

Kostis nil -  κάψα του έρωτα - Άνοιξης 2019