τα παραμύθια του νερού

*στον Βαρδή μας

Αύριο ξεκίνησα, μα τι παράλογη μέρα με τα πουλιά να φεύγουν

Αύριο λέω να γυρίσω στους Χαράκους, στο ποτάμι π’ άφησα

Τα παπούτσια έχω στον ώμο, ξυπόλητος θα μπω στους κολύμπους

Κάπου εκεί μια ανθισμένη αμυγδαλιά, είμαι ακόμα παιδί μου λέει

Φορώ τα πολύχρωμα άνθη της, μ’ αυτά η φαντασία μου ζεσταίνει

κι ήλιος, παραλίες και θάλασσες δεν έφτασαν, για να ζεστάνουν

Θα επιστρέφω στο τόπο που γεννήθηκα, στην κάτω κρύα βρύση

Αυτό το ταξίδι πηγαίνει πίσω, σε κατατόπια

Θα ψάξω να βρω τον λάκκο του ψόφιου κουλουκιού μας

Κάτι θα θυμηθώ για τα ζάλα, τα χωμάτινα μονοπάτια

Τις πηγές που κατεβαίνουν, τους Ελάρους, των βοσκών τα βουνά
την κορφή του Ψηλορείτη 

Την κακοτράχαλη κατσιφάρα που καπνίζοντας με ταξιδεύει

Λουλούδι ανθισμένο το είπαμε, το σπίτι μας, η αμυγδαλιά

Δυο οι λεμονιές, τα πιο γλυκά κίτρα στου Παντελή το μύλο

Μάρωπα με σκουλί και μια ξενικιά που δεν ξεχνιέται

Το κλάμα εκείνου του μωρού στην Καμάρα, τ' ακούω, δεν αρναίει

Στη κόψη το μαχαίρι, πηγαίνει κι έρχεται πάντα με την ευχή,

Θα κόβει μόνο ψωμί, θα μοιράζεται τη λίγωση, τη γέμωση
τις τηγανιτές πατάτες των παιδικών μας χρόνων

Τα παραμύθια του νερού που άφθονα γεμίζουν τα στήθη μας

Kostis nil – τα παραμύθια του νερού – Μάρτιος 2019