βρέξει δε βρέξει, ήλιο με ήλιο

κλειστό το στόμα, δεν τραγουδιέσαι φωνή μου

καίγεσαι παρτιτούρα, φορτωμένη με βρώμικους στίχους

κι όταν παρέρχομαι χλευάζω την απληστία μου

στη σκόνη τα ρούχα μου, τυφλός μ’ ολόμαυρα γυαλιά

για πρώτη φορά, σκόνη αιωρείται γύρω απ’ το κορμί μου

άυπνος στο ταξίδι, με μια μαχαιριά η σάρκα πέρα ως πέρα

πίσω στην ξενιτιά, σαν ταμπούρλο η ξεριζωμένη καρδιά

ξερά τα φύλλα, ξεροί οι καρποί, σαπίζει το φτωχό δεντρί

απ’ την θηλιά κρεμόταν το λουλούδι, το βελούδινο

και το κορμί που αιωρείται, φοράει χρυσοκέντητο χιτώνα

αποξεραίνεσαι σαν καλαμιά στο κάμπο. Ω! Βασιλέα

δίχως σκιανιάδα, άσκεπος, μια που η ώρα σου μεσουρανεί

μια νότα μόνο αντέχει, χορεύει πάνω στα φτερά μου

αυτή θα σου πω, βρέξει δε βρέξει, ήλιο με ήλιο

ένα πουλί, μια φορά είχε καμένη ουρά

λέει, τι λέει, τρώει δεν τρώει, πίνει δεν πίνει νερό

απ’ χαμηλά αναπιάνει κι αναθυμάται

ένα διαμάντι κυλά, και καθώς λαβωμένο

πιάνει τουμπερλέκι του γύφτου για αρχή,

στο κατόπι

κονσέρτο, με λύρα, βιολί και κλαρίνο, κι αποτρελαίνεται

Kostis nil – βρέξει δε βρέξει, ήλιο με ήλιο – Μάρτιος 2019