Αλάτσι

*αφιερωμένο στο φίλο, τον πολύ φίλο
στον ποιητή, τον ποιητή των πρώτων μου χρόνων
τον αγαπητό μου, Βασίλη Γκαραγκούνη


*τάδε έφη Βασίλης Γκαραγκούνης

"...και μεις πιόνια στο παιγνίδι
που θα μπορούσαμε ν' αλλάξουμε
αν θα γινόμαστε στο σκάκι βασιλιάδες
μένουμε εδώ ελπίζοντας πως ίσως
αύριο πεθάνουμε λιγότερο..."

Δεν έχει ύπνο το ταξίδι της θάλασσας

Στον αφρό τσαλαβουτάει τ’ αλάτσι, του ήλιου στύβεται το πανί

Κι οι ψίθυροι δεν είναι μυστικοί

Σαν καρυδότσουφλο παιχνιδίζουν στο μακρύ κύμα του αίματος

Είναι το μαντίλι που περιφέρεται, η αόρατη μιλιά

Η εμιλιά εκείνη σκουπίζει τα δάκρυα τ' αποχωρισμού

Που σε λίγο, έστω, αμετάφραστη θα γίνει σινιάλο

Πρόσωπό μου, θάλασσα με τ' άγγιγμα σου

Κυκλώνας το μάτι που, με φυσικό τρόπο σαν φίδι δαγκώνεις

Πού δάκρυα, τόσες σταγόνες, ορατά στη βαθιά νύχτα βυθίζονται

Είμαι μόνος ξανά, το πρόσωπο σου, τ’ απέραντο σκοτάδι

Του κήπους τους υγρούς, υποπτεύομαι ποιος θα διαβεί

Ποιος θα συνοδεύσει·  ξανά την κραυγή μέχρι το καράβι

Εκεί π' αρχίζει και τελειώνει το ταξίδι

Που μια λέξη, μόνο μια, με κόπο, σαν άσπιλο φως

Στη μοναξιά της αληθινά, με κόπο, από κάπου θα πιαστεί

Κι όμως, θα μείνω πίσω

Είμαι εκείνος που ξέχασε να περιγράψει· το σπίτι που γεννήθηκε

Kostis nil – Αλάτσι – Ιούνιος 2019