Στο χρώμα του τρένου

Έχασα όλα τα τρένα, σκόνη ταξίδεψε

Παράξενα ήταν βαμμένα, με στάμπες

Όσοι υπήγαγαν συνήθως χάζευαν

Κι ένας ζητιάνος με βαμμένα χείλη, κι αυτός χάζευε

Βαγόνια προπορευόντουσαν απ’ μια αόρατη μηχανή

Κι έξω στην αποβάθρα

Άγνωστοι μεταξύ, συνάθροιση του χαμένου χρόνου

Καθώς άνοιγαν οι πόρτες, μετρονόμος της έκλεινε

Έλα μου έλεγαν, έλα μέσα, τ’ αόρατα βλέμματα

Νόημα για ένα βήμα

Ήταν ένα βήμα πάνω απ’ το κενό

Που ως συνήθως, με την αποβάθρα κυμαίνεται

Απ’ την άλλη, το τρένο, σε λίγο θα ’κλεινε τις πόρτες

Εκείνα τα τρένα, ως συνήθως δεν σφυρίζουν

Σκληρίζουν μ’ ένα εκκωφαντικό, παρατεταμένο σύριγμα

Το σημερινό για αστείο, κάποιος του έβαψε τα χείλη

Κάτι σαν εκείνο τον παράξενο ζητιάνο

Που εκτός από βαμμένα χείλη, το ένα μανίκι κρεμόταν

Ήρθε, σταμάτησε το τρένο, υπεισέρχεται ο ζητιάνος

Σε ’κείνη την ηλιοσκότεινη, ρηχή αποβάθρα

Το βλέμμα Σείριος, αποτραβήχτηκε

Τα μαλλιά σου, που, ένας άνεμος απαλά ταράχισε

Άνεμος φάντασμα ή άνεμος όνειρο

Στο χρώμα του τρένου, ο χαμένος χρόνος βουβά στοιχήθηκε 

Και το φιλί σου, το ’κλεισε, απ΄ μέσα του, το βαγόνι

Το μαχαίρι το σκοτεινό με τον μετρονόμο ξανά κινήθηκε

Έκοψε τη βουή των επιβατών σε φέτες

Έκοψε το τρένο μόλις επιτάχυνε, το βλέμμα σου· που χάθηκε μες στο κενό

Kostis nil – Στο χρώμα του τρένου – Ιούνιος 2019