Στα χάη, καθρέπτης καίγεται

Περί αληθείας η μνήμη, νοσώντας

Πνίγηκαν στο αιγαίο σε δέκατα, μ' αυτοσχέδια βάρκα

Εκείνο το μαύρο κύμα, πήρε στο μαύρο βυθό

Τ' άφατο πρόσωπο σαν μαύρο σακάκι

εκείνο το πικρό τραγούδι, στο κύμα φιλιρίζει

Οι εκάστοτε,

εκατομμύρια θάνατοι σε κρυψώνες

Τάφοι και τάφοι λαξευτοί, υγροί

Οστά διάσπαρτα σε βουνά

Όπως είπαμε στο μαύρο βυθό να περιφέρονται

Το μαχαίρι σε στήθη άδει

Το σπαθί πέρα ως πέρα ξετρυπήσει

Και πίκρα στην άγονη περιπλάνηση του Θεού

Η σφαίρα μεν, αυτόματα φαπ το στήθος θερίζει

αμαρτία ουκ έστι, από μάχες

Κλειδώνονται οι ψυχές στον παγωμένο αέρα

Με δάφνες

Ότι κοστίζει, και μετά ο αιώνας ξεβράζει

Σε ’κείνο το ατελιέ, αριθμοί με πυρόγραφο

Ισότοπα της ιστορίας, μοίρα και ψέμα

Η αντρεία λατρευτή στο Θεό της μάχης

Στου θανάτου τον πένθιμο αριθμό

Στου νικητή τον καλπασμό

Κι οι γραμμές των νέων σελίδων, θέσφατα προικίζουν

Τις εντολές των νέων αιώνων, των νέων θανάτων

των στρατηγών που χαιρετούν περήφανοι το έργο τους

Κι απ' όσον η τύχη ενέγραψε, τύχη το θείο δώρο

Τ’ άμφια, οι στολές, οι γυαλισμένες πόρπες
πάλαι ποτέ περικεφαλαίες

Τα εργοστάσια σκληρών μετάλλων, αδιάκοπων ροών

Φωτιά να καίει, καίει φωτιά

στο άλλο άκρο, χάη, καθρέπτης καίγεται, ο άφωτος, ο σκοτεινός

Kostis nil – Στα χάη, καθρέπτης καίγεται – Ιούνιος 2019