Κάλφας ο τελευταίος

Δεν ονειρεύτηκα τα πανιά μου

Τους υδάτινους όγκους

Το καράβι που, όπως, όπως, με τον κάλφα τον τελευταίο

Κι ένα αεράκι αφήνει πίσω τα λουριά του

Και καθώς στο ταξίδι, τα νεύρα ποτίστηκαν στην πρώτη φουρτούνα

Τα μάτια μπλαβιασμένα απ' το βαθύ καθρέπτισμα με τη θάλασσα

Δεν έχει κοράλλια, αστερίες, χρυσή άμμο

Σταγόνες οι τελευταίες, στραγγίζουν

Καταμεσής σπάζεται το κορμί τ' αλυσοδεμένο

και μαζί με τις στήλες του Σουνίου οδεύουν στο φως του φεγγαριού 
στήλες ολόξανθες

σύννεφα ματισμένα κι ένα πανί μαύρο· απ' μακριά, του Θησέα

Kostis nil – Κάλφας ο τελευταίος – Ιούνιος 2019