Λαβύρινθος

Μονοπάτια του λαβυρίνθου συγκλίνουν
Πιάνοντας στο χορό, τον μίτο της Αριάδνης

Με μόνο επισκέπτη εμένα

Τα βήματα μου γειτνιάζουν στον κήπο, στο σπίτι

Την κατηφόρα με το ποδήλατο

Σ’ όλα τα πρωινά, σύσσωμα τ’ απογεύματα

Με τις βροχές, τον στεγνό ήλιο, την ιριδίζουσα σελήνη

Τα υγρά άστρα που κουβαλούν κρυφά το νερό

Τη θάλασσα την απ’ κάτω, την μακρινή

Το υγρό και φωτεινό μονόπετρο σου, αγαπημένη

Όλα του λαβυρίνθου συγκλίνουν

Όλες οι λέξεις του λαβυρίνθου μαρτυρούν

Όλα μαζί του λαβυρίνθου τεράστιο καπέλο

Με σκιές και φωτιές, μ’ αίμα

Χύνονται, καταβαραθρώνουν

ή που ο λαβύρινθος εσαεί των ματιών μου, άκοπα καταπίνει

ή πνίγονται άθελά τους στο ποτάμι, σ’ εκείνο το μαύρο πουλί

Είδα: ένα αόρατο χέρι να ξεχωρίζει τ’ όνομά σου

Αμέτρητα στάχυα να λάμπουν

Στα οράματά μου, να εμφανίζονται προφήτες

Τυφώνες διακλαδώνονται

Είδα: τα σπαθομάχαιρα των προγόνων του Μυροδογιάννη

Τυφλά μωρά τυλιγμένα σε κουρελούδες

Την άπληστη σκέψη μου και των ονείρων το βάρος

Το πρόσωπό μου, τις βαθιές του ρίζες

Κήνσορες και θεράποντες

Τον κάθε κόκκο της άμμου ξεχωριστά να ομοιάζει

Εν τέλει ο χορός· ελάχιστο μέρος του λαβυρίνθου

Τον Μινώταυρο να χορεύει κι ως εκεί· πριν την άφατη σφαγή του

Kostis nil – Λαβύρινθος – Ιούνιος 2019