Tο πρώτο βουβό φιλί

Ο κοινός ουρανός κουτρίζει τα λειριά των πουλιών, λούζει

Εκείνα τραγουδούν κι η μουσική των φύλλων επισκιάζει

Τα βήματα τα ορφανά, απ’ τ’ άκουσμα θάβονται βαθιά στο χώμα

Τα μάτια που, μ’ έκσταση κοιτάζουν και δεν χορταίνουν

τη χρυσαφένια δύση αποχαιρετούν, το πρόσωπο το υγρό, της μέρας

Τι ευγενής εμπειρία, τα σχέδια της

ελάχιστα μεγάλα πράγματα, δεν θα επαναληφθούν

Να σε θυμηθώ, πως, σαν το νερό που τρέχει στον παλιό καθρέπτη 

Να σου μιλήσω, η μιλιά σου απομένει στα τέλια με τους ύμνους

Μοιάζεις μ’ όλα τα υφαντά που απλωμένα, κυματίζουν με ζωγραφιές

από ζωηρά χρώματα, σ' άσπρα νήματα στο πρόσωπο του νεκρού

Προσωπική και τρισεύγενη μέρα πορεύεσαι

Τελευταία στιγμή, μια μουσική πλέξη με τα δάχτυλα σου

κέρατο κριαριού που σαλπίζει· της δύσης, το πρώτο βουβό φιλί

Kostis nil – Το πρώτο βουβό φιλί –  Ιούνιος 2019