Μπέργκαμο!

*στους νεκρούς του Μπέργκαμο!

Κι αδειάζει η ψυχή τα φτερά της

πάνω στο κύμα,

που τα μάτια μου αδυνατούν να σκεφτούν

αδυνατούν να δουν: επέκεινα,- Ω! πόλης.

Θαρρώ δυο μάτια - είχες - και μια πύλη

με εξαίρεση τον Βιργίλιο: θλιμμένο ποιητή,

που μονάχα με την αοιδό, ενεφανίσθη

εκείνη την κρυφή,

που μόνο πληγή στα σκώθια, μόνο σύνεση

μόνο ατμός ενός ηφαιστείου, και κραυγές λύτρωσης --

Πάνω απ' τα αποκοιμισμένα κορμιά, 

φτερούγες πετούσαν,

εβδομήντα χακί καμιόνια, μετέφεραν το πένθιμο βήμα τους.

Ριγούν τα φτερά,

ραγίζουν μετέπειτα τα φτερά

ηλιόφτερα σπασμένα φτερά --

Πριν λίγα πρωινά, ένας σπίνος,

πάνω σ' ένα πανύψηλο κλαδί καθόταν, 

της άνοιξης ανθισμένο --

Λίγωσε χωρίς γουλιά, χωρίς αοιδό

και μες στη γη: την καρπερή, τυφλώθηκε. 

Κι άνοιξε μια οπή,- δισήμαντη
αμαλγάματος,

Πέραν του τοπικού σημείου, πού,- ήλιος έδυε

Πέραν του χρονικού σημείου, πού,- έπνιγε η σιωπή

Όνομα μιας πόλης, επέκεινα σκεπασμένη --

Σάβανο αδιόρατο!

Μπέργκαμο, Μπέργκαμο, Μπέργκαμο!

Kostis nil – Μπέργκαμο! – 19 Μαρτίου 2020