Μετρώντας τις μέρες

Η θλίψη φαίνεται να κατεβαίνει

φορώντας τα ασύγοντα,- καλά της

ενός καιρού: μάσκες και γάντια

που η ψυχή από μέσα, χρόνια απέκρυβε.

Κακόφωτος ο δρόμος με σκαλέρια

γυμνό, τ’ ανθισμένο του δίχτυ

τ’ αεράκι που κόπιαζε, για να δροσίσει

σκότισαν όλα, κι ολόμαυρα προμηνούσαν. 

Άνθη ποιος: γνωρίζει ποιος: πόνο αβάστακτο

παπαρούνες άσκοπα, βαριά πεισμώνουν

σε σπίτια, μαραμένες κείτοντες ανθοδέσμες

κοιτούν εδώ, απ’ εκεί: με θλίψη τ’ άρωμά τους.

Άδοξο αστέρι, με παράπονο είναι τ’ αγόρι

δίχως τα ματόκλαδα, να τρεμοπαίζουν

με χάρη, εσένα, άτρωτα, γιγάντια φτερά

μιας ζήσης: των λαμπερών σου αναμνήσεων.

Όλα τα ονόματα, έγιναν φωτεινές σκιές

σαν άνθη χλωρά, σιγοσβήνουν

πάντα απ’ εκεί θα έρχεται η γλυκιά θύμηση 
κυκλική τροχιά, στο δάσος το χρυσωμένο. 

Ροή του μελαγχολικού χρόνου 
ένας ιός, στα σκοτεινά διαπραγματεύεται 
που τώρα πια χάριν, πικρό ένα τραγούδι 
δικό σου, εις ανάμνηση, για την αέναη επιστροφή.

kostis nil - Μετρώντας τις μέρες - Μάρτης 2020