Σκιάς όναρ άνθρωπος

Και είναι μια μέρα, σαν τις άλλες,

τη μια έβρεχε, ίσως την άλλη εύκαιρος --

Ο ήλιος στάλαζε με ζήλο,

τα χείλη πού, απ' ντροπή,- εύλογα διψούσαν!

Τα μάτια πού, παράξενα, με τις λοξές ματιές.

Μου είπαν πως πέρα, σε τόπο μακρινό

τόσο κοντά με τον δικό μου.

Σκιάς όναρ άνθρωπος: σε περιπλάνηση

Όλοι τον γνώριζαν,

Είχε μακριά, τα γένια: χρόνον δεν γνώριζε --

Μια γέννα δίχως άλλο, τον είχε εξαγνίσει.

Αυτός ο άνθρωπος δεν σήκωσε

βλέφαρο, πάνω απ’ μια πηγή --

κι έμοιαζε να ’ναι, μια ροή.

Τα χείλη του εύλογα διψούσαν,

Τα μάτια του παράξενα, με τις λοξές ματιές.

Η ιστορία χάνεται,- για αιώνες

Ο άνθρωπος, χάνεται στη ιστορία

Το πρόσωπο του,--

Το πρόσωπό του, έπειτα σαν χάθηκε,

Χάθηκε ανάμεσα σε ιστορίες, ανάμεσα σ' ανθρώπους.

Κι ήλιος συνέχιζε,- στάλαζε σε υφαντά,

με μια αχτίνα αλλιώτικη,

στο υφαντό σαν έσταξε, πηχτή σαν αίμα!

Και μιας: κύλισε σε κείνη την πηγή,

που τ' άστρα έδειχναν, να μη στερεύει.

Ενίοτε, στο φως της μέρας περιπλανιόταν: σε δρόμους άρρητους.

Kostis nil – Σκιάς όναρ άνθρωπος: σε περιπλάνηση – Μάρτιος 2020