Όταν ρεύει το ποτάμι

Όταν ρεύει το ποτάμι,

και δεν διακρίνεται αν είναι του θεού--

Όσο και τούτη τη φορά, το δυσδιάκριτο ταξίδι

δεν διακρίνονται τα μάτια του θεού--

ή του ανθρώπου, αν καίνε.

Δεν διακρίνεται η μαγεία, η άγρυπνη πατημασιά του λαγού

Άγγελος πάλλευκος, ονειρεμένα σαν τραγουδεί!

Μια ασημένια αστραπή μόνο διακρίνεται,

απ’ σφάγια κριαριών,- το πάλλευκο χιόνι εκτινάσσεται.

Κι έρχονται απ’ μακριά μουσώνες,

ευχές και κατάρες:

Θολά άστρα που περιέργως φυτεύουν κεραυνούς.

Ένας πύργος στο βάθος με φαντάσματα,

η κυκλική τροχιά μιας ακτίνας,- μυστήριο!

Δεν αγνοούνται, σχήμα - χρώμα του φεγγαριού,

με την αποκάτω αυλή των περιττών θαυμάτων

Ούτε τα μουρτζούφλικα δρομολόγια των πλοίων,

οι γλάροι που τυχαίως μεσολαβούν.

Η φυγή, μελαγχολική: μια πού,- άλλος κύκλος,

άλλος κόκκος, μονάχα ένας

διαπραγματεύεται συμπτώσεις.

Η ροή του μελαγχολικού χρόνου ανεπίληπτη

Χάριν εμού και του θεού,- Αενάως.

Χάριν του πανούργου θεού!

και των ανεξήγητων θέλγητρων, όσο άσημων,- τόσο ένδοξων ποιητών.

Το ταξίδι αυτό υποχρεωτικά διαρκεί

Μύθοι περιπεπλεγμένοι,

Αδιάλειπτη μεταμόρφωση μιας προνύμφης,

Το μυστικό της πλέξης (απ' έξω - μέσα) του μεταξοσκώληκα,

Σακούλι των πρόσκαιρων αναμνήσεων--

Έπεα πτερόεντα κι όνειρα μιας πεντάρας, που περιέργως ριγούν.

Kostis nil – Όταν ρέβει το ποτάμι – Μάρτιος 2020