Παρτιτούρα της άνοιξης

Κενοί στα τέσσερα σημεία
στο έλεος του αγέρα --
ορφανή μου, εσύ,- μια λέξη
το δάκρυ σου επιστρέφει,
καθώς οι αχτίνες του απογεύματος αποτραβιούνται
τα μάτια της ψυχής αποτραβιούνται,
χωρίς, καμία αγάπη του έρωτος --
χάρτινος αετός των ονείρων μας.

Μια νύχτα προς το πρωί,
και καθώς φαίνεται, αργά έρχεται η νέα γιορτή
σήμερα πρωί, πρωί,
η νέα γιορτή συνεχίζει --
να, το κοτσύφι το ερωτευμένο στις πέντε το πρωί --
βγήκε και τραγούδησε τον έρωτά του. 

Η κίτρινη μύτη του κοτσυφού:
δεν ήταν ποτέ ένα όνειρο, ποτέ ζωγραφιά ψεύτικη
μα το τραγούδι, το λέει και χάνεται στη λαγκαδιά
στις παρτιτούρες του νερού
κι έτσι η νύμφη του έρωτα συναντάει εκτός κοτσυφούς
και μέλισσες που με τ' άνθη μαλλιοτραβιούνται. 

Μα είναι απόγευμα και είπε:
η αχτίνα που αποχωρούσε, κάπως το είπε:
δεν έχεις πολύ χρόνο γιατί πρέπει να κρυφτώ,
πίσω από εκείνο το δέντρο που ομοιάζει,- ψηλό βουνό
πίσω απ' εκείνο το κύμα,
που ήδη:
γλάροι κείτονται νεκροί,
νεκροί και πλέουν --
πλέουν και ταξιδεύουν. 

Αυτό το ταξίδι δεν είχε ποτέ πυξίδα
δεν είχε ποτέ στο τιμόνι
μόνο το ποίημα μου έχει,-- τα έχει όλα --
ωσότου, ωσότου η κάλπικη έπαρσή του
λιώσει απ' τις κακουχίες του χρόνου,
σβήσει την καρδιά και το σώμα της, 
--τα ουσιαστικά και τα ρήματα.
Την καρδιά μου που εδώ, σήμερα πρωί
απ' τις κακουχίες τις μοναχικές --
με μανία η πλούσια άνοιξη, με τ' άνθη της τανύζει! 

kostis nil - Παρτιτούρα της άνοιξης - Μάρτιος 2020