ΠΡΟΣΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΒΡΟΧΗ

Μια γη που τα μάτια κοιτάνε χαμηλά, είναι Οκτώβρης
Σαν οι φτερούγες δεν ξεχνούνε χλωμά να ζωγραφίζουν,
Σχέδια και πλαγιάσματα μιας ορφανής εποποιίας,
Αναμένουν φίλους αιθέριους απαστράπτουσες καταιγίδες.
 
Τα μάτια χαμηλά πάνω σε τούτη τη διψασμένη τη γη,
Κρυφά με βήματα, στ' άηχο ποτάμι να κυλούν
Με το χρυσάφι στο στόμα, μυστήριο πέπλο εν πλώ
Τις νοσταλγήσεις χαρίζουν το τρίξιμο ακίνητων κλαδιών.
 
Και οι φωνές, τα γυρίσματα, στην έρημη γη περιπλέκονται
Φυλάνε τα μυστικά του παρελθόντος μας χρόνου,
Τις καφετιές χαρακιές, αγκύλες, κατάφορες χρωμάτων
Μιας μυρωδιάς από θειάφι κι απ' υδρόβια να κολυμπούν.
 
Με φράσεις, με πινελιές, σαν ένα είδος χαμένων ποιητών
Μοιάζουν σπιτάκια που καπνίζουν πέρα στον ορίζοντα,
Ένα πορτρέτο που μέσα στην κοιλιά του στολίζεται,
Στέκονται ολόγυρα και κοιτούν σαν η βροχή αφόρητα αργεί.
 
Σαν μόνας απ' ψηλά, το ασίγαστο του ουράνιου σκεύους
Με το σημάδι της γνώριμης βροχής πάνω στα σώματα
Πάνω στα κάλλη μου, στη στέρφα γη του ρόδου
Πια οι δυο μας, παράθεμα, πιο αβάσταχτοι, πια δαιμονισμένοι.
 
Kostis nil - Προσμένοντας τη βροχή - Οκτώβριος 2021