Το τραγούδι της Καμάρας

Το χέρι της Καμάρας σπρώχνει απαλά ένα αστέρι
Της λησμονιάς μοιάζει με τρεχούμενο νερό,
Το πέλαγος κατά καιρούς έφερε το αέρινο στόμα του.
Φώναζε, μάλωνε, αγρίευε παράφορα στον εαυτό του.
 
Κανένας δεν είναι εδώ - μα κανένας, φώναζε το αστέρι
Κι έμοιαζε το δάκρυ να είναι εκείνο που κυλά,
Έσταζε, έμοιαζε, να κυλά το μαραμένο του λουλούδι.
Και ένα μαντήλι κεντημένο, σφιχτά πάνω στα μαλλιά του.
 
Έτσι μια μέρα μεγάλωσε η αυλή μας, μεγαλώσαμε
Κι ήλιος ακούραστος γαρνίριζε αυτό το κοχύλι,
Τα γλυκόπιοτα μάτια μας μοιάζουν πια σκαλισμένα,
Μάτια παιδικά ξεπρόβαλλαν και πέταξαν σαν πουλιά.
 
Και έτσι η αυλή είχε κάτι ωραίο να πει, δεν ήταν παραμύθι
Κι όσο ανέπνεε φασκόμηλο και ρίγανη, ορμήνευε.
Βασιλικοί και κατιφέδες ολάνθιστοι ακόμα το στολίζουν
Κι άνεμοι αδέσποτοι για στιγμές παρασέρνουν το σώμα του.
 
Με μαεστρία διαμάντια ολούθε, παιδικές φωνές ξεγλιστράνε
Και ίσκιου δροσιάς, φως, σαν ψεύτικο τραγούδι.
Ακούγεται βαθιά ο σκοπός, μέσα απ' τα πρόσωπά μας
Κορίτσια σαν ωρίμασαν, ώσπου μια μέρα έγιναν κοπέλες.
 
Κι έρωτες σαν ήσυχα νερά τα πήρε το αμίλητο ποτάμι
Πουσούνια φορές απ' τα ξένα τα μέρη, στο λογισμό τους
Κάτω απ' την Καμάρα κυλούσαν, έφευγαν απ' την αυλής μας.
Λύρα με το σιγανό τραγούδι μια της χαράς και μια της λύπης.
 
Και γύρναγε ο καιρός, όπως εκείνο τον μεθυστικό Ιούνη
Ο ήλιος πάλι ζωγράφιζε πεζουλοχώραφα, στάχυα, πουλιά
Τώρα πια μια ανάμνηση, κι ένα δάκρυ κρυφά ν' αναδεύει
Είναι η Ελένη, η Αντιόπη, η Όλγα…
Όλες οι μανάδες της Ελευθέρνας, ο πεντακάθαρος ουρανός.
 
Kostis nil - Το τραγούδι της Καμάρας - Νοέμβριος 2021