ΟΥΡΑΝΙΟ 'ΑΗΧΟ

Με μια αγάπη λούζεται απόψε το φεγγάρι μου
Πιστή αρχόντισσα μιας φωτεινής κοιλάδας,
Έχει στην αγκάλη λουλούδια και ουρλιαχτά,
Αντήχηση μιας γέννας στις υπέροχες εκβολές της.
 
Έπειτα ένα νησί αστραποβόλο απομακρύνεται
Μουγκρίζοντας ανάστερα στο μωρό του,
Καρδιά μου με τα φωτεινά σου, όταν ματώνεις
Μες τη ταραχή, μες... το ποθητό της ικμάδας φιλί.
 
Θέλω εκείνο το κορίτσι με το πιστό χρυσάφι του
Τον πόνο της αξέχαστης βραδιάς σαν δεν κοιμάται,
Τραγούδι αργό και σιγανό σαν λάμπει εκτυφλωτικά
Ένα χαμόγελο μοναδικό με τα λινοσκεπάσματά του.
 
Κι ας μούρμουρο μοναχικό με βαθείς στεναγμούς
Όσα τα βήματα στη γυμνή τους τύχη,
Κι ας στην εύφορη της αγάπης φεγγαράδα.
Ας αργοσαλεύουν!
Σαν νερά, ας ηχούν, ανάμεσα στις πράσινες εκβολές.
 
Κι ας έρωτας μπλεγμένος στα διάφανα νερά του
Τάχατις αυτή η φωνή μου στη μέση της κοιλάδας,
Τάχατις ένα ύμνος και μια νεφέλη φιλεμένη
Ουράνιο άηχο, του φεγγαριού, τάχατις, σημαδεμένο κορμί.
 
Kostis nil - Ουράνιο άηχο - Σεπτέμβριος 2021