πλάνη, ενός και τριών ήλιων

μία μέρα, θα μπορούσε να ’ναι, η πιο λαμπερή απ’ όλες τις μέρες

να ’χει, έναν ήλιο την αυγή, έναν να μεσουρανεί, κι ένα στη δύση

κι έτσι ακίνητοι για μια μέρα, τουλάχιστον οι τρεις ήλιοι

απ’ τις απαρχές του κόσμου, όλοι με καμάρι, το ίδιο θα έκαναν

θα λούζονταν, απ’ το πρωί έως το μεσημέρι και το βράδυ

ο δε άλλος εγώ, ο μοναδικός 
στη βιάση των δικών μου μονολόγων

σαν σβούρα γύρω απ’ τα κορμί μου, θα έκοβα βόλτες 
για ν’ αποδείξω

πτυχές ανεξιχνίαστες, των τριών ακίνητων ήλιων
άθλιες αλήθειες, μεγάλες και μικρές σκιές

Η αρχική μου σκέψη, φανταστική και παράλογη

μα καλύτερα που δεν υπάρχουν τρεις ήλιοι, παρά μονάχα ο ένας
λόγος, άλογος

νέες βιβλιοθήκες, βιβλία με νέες γραφές ξανά θα γραφόντουσαν

ακόντια και βέλη θα χανόντουσαν στο νέο θάμπος

καρφωμένα βέλη σε νέα στήθη θα όριζαν την νέα έκβαση

εκείνη την μοναδική σκιά που χρόνια τρέφει την ιστορία μας

πάντα στη δόξα του, επανέρχεται ο ήλιος

κάθε του μέρα, ξεφυλλίζει ιστορίες, απ’ ανατολή σε δύση

έτσι τον ανακάλυπταν και τα μικρά κορίτσια σε μια παραλία

έτσι γραφές με φως, σαν τον ήλιο

σ’ άμμο γραμμένες, μέχρι ένας παφλασμός απ' το κύμα

κι ο ήλιος συνεχίζει να λάμπει, αμέριμνος για τις γραφές

αμέριμνος για τον πηλό, την άλλη όψη του νερού

την άλλη γραφή, τη στερνή, για τον πεσόντα πολεμιστή

που άδικα μες στη σκιά του, Γκόλεμ περιφέρεται  

Κουβαλάει στους ώμους, βαριά την πανοπλία

Τον πόνο, για μια γουλιά νερό

Τον άλυτο γόρδιο δεσμό

Τη σκόνη του πρώτου ήλιου, απ’ το άρμα του Πατρόκλου

Τις περίπλοκες ιστορίες των μαχών που, αιώνες αιωρούνται

Την μαρτυρία στον μοναχικό του δρόμο

Την πλάνη, του ενός και μαζί των τριών ήλιων

Τους έρωτες σε κλωβό

Την άλλη φωνή του εκμαγείου της φύσης

Το πιο θαυμαστό ποτάμι του κόσμου, που με πίστη και θυμό βυθίζεται

Kostis nil - πλάνη, ενός και τριών ήλιων - Δεκέμβριος 2018