παραμύθια του νερού και του χρόνου

παραμύθια του νερού και του χρόνου

*στον Θοδωρή Κοντομάρη

κρατώντας στο χέρι μου ένα μολύβι κι ένα φύλλο

γίνομαι νερό

ταξιδεύω με την βροχή, ταξιδεύω με τον ήλιο

ατέλειωτοι καρποί πάνω σε λευκές σελίδες

στις απαρχές 
στις όχθες των προγόνων

στο μέτωπο που, ήλιος άναβε, ήλιος έσβηνε

έτσι ο ιδρώτας ασήμωνε από χαραυγή, σε χαραυγή

ώριμους καρπούς
φορτίο ασήκωτο π’ αστράφτει

ορατό μάτι που ο θρίαμβος του, εσώκλειστο σε βιβλίο

τα παλαιά μας όνειρα, ποιήματα νοερά 

έχουν μέσα τα μύρια, μικρές και μεγάλες ιστορίες

παππούδων τα βλέμματα

εικόνες λατρευτές του έρωτα, υφασμένες

τον γυρισμό του Οδυσσέα στην μαγευτική Ιθάκη

πλάστηκαν όλα από πηλό, και σκόρπισαν

ακόμα κι όταν ο νους πετάει, η φωνή μου πίσω

ακούγεται βουβά ο φωνόλογος

δεντρί που σειέται

λέξεις θα παραμείνουν, κουφέτα

στο πέτο μου, βασιλικός πλατύφυλλος  

το σημάδι του σώματος σου, στολισμένο

βιβλίο νέο θ’ ανοίξει και κάπου, μακρινές σιωπές

μια κουτσουνάρα

είμαι νερό απ’ τη βροχή και μόλις στερέψω

είμαι ακτίνα του ήλιου και μόλις στερέψω

ο ήλιος θα ’πει, καίω σαν κεραμίδι
το νερό θα 'πει, είμαι κρούσταλλο

κρύβομαι μέσα σ’ αυτό το βιβλίο, σ’ άγνωστη σελίδα

αύριο, με χρόνια, περνώντας οι αιώνες

καθώς θα κιτρινίζουν όλα γύρω, σαν φύλλα φθινοπώρου

ένα χέρι παιδικό, θα πιει το νερό
θα γίνει σοφό

φωναχτά θα διαβάσει

τις λέξεις που μες στο μυαλό, χωρίς καμία παρουσία

κάτι απ’ τα παιγνίδια της τύχης

της μοίρας των ανθρώπων

και σαν πουλιά θα πετάξουμε, όλοι μαζί
απροειδοποίητα 

κι ο πλάστης, γέρων πια 
τυφλός  
ξανά θα θυμηθεί το χρόνο

τη λαλιά τ’ αηδονιού στο ρυάκι  

το νερό που τρέχει, με τα πιο ξακουστά παραμύθια του

Kostis nil - παραμύθια του νερού και του χρόνου - Δεκέμβριος 2018