ΠΡΟΣ ΒΑΛΚΑΝΙΟΥΣ

Μας εγκατέλειψε είπε, με φωνή τρεμάμενη

Και μεταδόθηκε χωρίς σπουδή

Τα χείλη έτρεμαν και το δάκρυ κολλημένο

Μας εγκατέλειψε επανέλαβε, τραβώντας μύξες για γιατρειά

Μα ήταν αγράμματη, άυπνη και νηστική

Όμως σας λέω, ακούστηκε να παραμιλά

Πηδώντας πάνω από μαύρους καπνούς

Εκείνη την ώρα της παράκρουσης, βρήκε κουράγιο

Ονομάτισε τους ανθρώπους, το Θεό, τη ζωή

Όμως αναρωτήθηκε

Τι δουλειά είχε που αντάμωσε τον πόλεμο

Φαινόταν δε φαινόταν τα χείλη της

Ήταν άπλυτη και το μαντίλι τυλιγμένο στον πόνο

Θαρρείς πως κρυβόταν απ’ τα σημάδια του ορίζοντα

Τη ζωή, τον Θεό, τους ανθρώπους

Μας εγκατέλειψαν είπε ψελλίζοντας

Με χείλη που έτρεμαν

Και φίδια φαρμακερά έκαναν την εμφάνιση τους

Ενώθηκαν ουρανοί, μ’ εδάφη

Μαύρα βουνά με μαύρους καπνούς

Άνθρωποι μύριοι, πάνω απ’ τ' άθλια τείχη

Τ’ άσπρα πουλιά έγιναν μαύρα, πληγώθηκαν

Κι ένα ποτάμι με αίμα, ξεχείλισε

Με μίσος, με πληγές, μ’ ανομολόγητα πάθη

Την ώρα εκείνη ενεφανίσθησαν δια θρόνου μεσσίες

Κατά σειράν

Πρώτος εκείνος με στολή Αμερικάνικη

Έχοντας συνοδούς μαριονέτες με καλοχτενισμένα φρύδια

Δεύτεροι, συνεπαρσά Οργανωμένα Ευρωπαϊκά Κράτη

Τρίτοι, ακολούθησαν σύμβολα μικρών και μεγάλων θρησκειών

Τελευταίοι και καταϊδρωμένοι, μικρές οπλισμένες ομάδες

βαλκάνιων, χύνοντας μολύβι, ξύδι και χολή

κι όλοι μαζί έχτιζαν τα νέα τείχη, δημοκρατίες απερίφραστες

δημοκρατία του ανίσχυρου, για θέλημα του ισχυρού

μ’ άρωμα διάχυτο

απ’ άκρου εις άκρου, ένα ξεροκόμματο ψωμί

οσμισμένοι, απεμπλουτισμένο ουράνιο σαν ρέστα

ανάμεσα στη σφηνοειδής γραφή, στα χρυσά δόντια των βαλκάνιων κατοίκων

Kostis nil - προς βαλκάνιους - Άνοιξη 2000