κάθε μου μέρα

μια μελωδία τραγούδησε με τον δικό της τρόπο, την μοναξιά μου

με την ίδια μοναξιά, τ’ άστρα κουβαλάνε βουβά την μελωδία τους

κι ο έρωτας κουρσεύει

με τέτοιους διασκελισμούς το πρόσωπό μου κλειδώνει

είναι απόγευμα, νέος καμβάς με μαργαρίτες

ώριμος πια, σαν τ’ άστρα που ταξιδεύουν πάνω απ’ γιοφύρια

ξέρουν να μην χάνονται, ξέρουν να κολυμπούν

γυμνοί ερωτιδείς μελωδούν, κόσμος του έρωτα σου

τα χείλη σφραγίζουν

ανασυσταίνεται ο χρόνος της νιότης

ο πιο διάσημος

για τ’ άλλο μισό πρόσωπό σου, την κάθε μέρα

για τ’ άλλο μισό πρόσωπό μου, την κάθε στιγμή

Kostis nil – κάθε μου μέρα – Δεκέμβριος 2018