Ο ιστός

Πάνω στον ιστό έγραψα,

δυο αράδες φούσκες.

Μετρ, ω Μετρ, σε θαυμάζω!

Θαύμαζα πάντα τους ήχους και τις βιόλες

την άχνη που στολίζεις τα κόλλυβα,

τα υφαντά που έγιναν σάβανα για χάρη,

ω Μετρ, ω Μετρ,

τώρα το διαισθάνομαι,

των λουλουδιών το αθώο άρωμα,

τα κρύα χέρια του νεκρού,- πως αγκαλιάζουν,

γιατί όλα πριν σαν ζωή,

όλα πριν την ταφή,

πριν μαραθούν οι βιόλες.

Πριν,- ήχοι χτυπούσαν σαν καμπάνες,

τώρα πέρασαν στις αναμνήσεις

του γέρικου, πολύ γέρικου αλόγου

της αναπάντεχης άλογης γης,

των αναπάντεχων γέρικων δέντρων, φυτών.

Κι εκεί, κι εδώ θα γελάσουμε

έτσι γελάμε αιώνες ασυναίσθητα,

μοιάζουμε με μυρμήγκια που κουτρουβαλάνε,

ξετρέχουν πριν την μαύρη καταιγίδα,

μήπως και γλυτώσουν, κάτι τις

ας πούμε:

Τρόπαια, και κανέν' τόσο δα ψιχουλάκι. 

kostis nil - ΙΙ.- Ο ιστός - Απρίλιος 2020