Πρώτη ύλη

Ένα σημάδι, βαθύ, απ' το σώμα,

πρώτη ύλη που μαζί ταξιδεύει,

και πνοή κι ανάσα,

τα κλειστά ή τ' ανοιχτά μου μάτια 

πορεύονται εν το μεταξύ.

Ξεριζώνεται στο δρόμο η ανάμνηση

το ύφος, που απλώνει σαν ρούχο στο φράχτη,

στο πηγεμό του αγέρα --

στην επιστροφή που, σε ντύνει για να μην κρυώνεις,

Στους κήπους,- της υπέροχη Εδέμ,

πόσες φορές το υποκείμενο δάκρυ,

στάθηκα με προσοχή στις επιθυμίες μου.

Στα φαρμάκια, κι ακόμα δίχως

μια φορά - του κερατά - δε θα τελειώσουν

δε θα τελειώσουν οι προσευχές,

Αμφιταλαντεύονται --

Κι ας είναι παράδεισος ή κόλαση

ή, η άκρη των χειλέων

έτσι φαρδιά πλατιά σαν μια υπογραφή,

ή, όπως, ξαπλώνω τα φτερά μου, στην άμμο.

Έτσι σκοπεύω να πεθάνω,- θα το απολαύσω

και δε θα 'μαστε μόνοι,

δεν θα 'μαστε σαν τον Αδάμ και την Εύα --

Ευήκοα ώτα.

Μόνος θα 'μαι, με το βαθύ σημάδι

στη χρυσή άμμο, κι απ' τους κόκκους της θάλασσας πνιγμένος. 

kostis nil - Πρώτη ύλη - Απρίλιος 2020