Χάριν αστείου

* στον Ποιητή, Κωστή Σκηνιώτη --

μ’ αφορμή το ποίημά του,- Αναδύομαι.

Τις πρώτες ζητούμενες αχτίνες, φοβάμαι

Ένας κρότος μάδησε τα φτερά τους --

Αραίωσαν τα φτερά που κείτοντας στον κάμπο.

Μόνο οι μύτες σαν φτερά περιπλανιούνται --

Χρυσές μύτες τραγουδάνε, τον πονεμένο έρωτά τους.

Ακολουθεί μια πεταλούδα, βαλσαμωμένη

Σε κείνο το λουλουδένιο κάμπο.

Πάνω - κάτω, πάνω και κάτω: μόνο φτερά!

Όλη μέρα - μέχρι το τέλος - σαν έδυε η μέρα

Στο τέλος της μέρας, ντύνεται, το λαμπερό σάβανό της.

Η ανάσα, όπως η ανάσα μου, ξέρει να ταλαντεύει

Πάνω απ’ τα πολύχρωμα, των φτερών της.

Η πάντα φοβούμενη, το τέλος της μέρας

Απελθούσα το φως,- το ποτήριο τούτο!

Βαθύτερο: απ’ ένστικτο ενός καρδιακού θανάτου

Ή γυρνώντας με νοσταλγία,- αδιάφορο

Έτσι στιφογυρνώντας, φαγώθηκαν τα φτερά της.

Μια πάνω: στον Πατέρα περιηγήθηκα

Η κίνηση, η ιδέα, η φύση μου,

Που πάντα εμφανίζεται με θεϊκή μορφή.

Η πεταλούδα συνέχισε κάνοντας μια στροφή --

Μια πού - ο Μάνθος - μπρος στον στυγερό δικαστή.

Στο στυγερό έγκλημα,- δίχως αμφιβολία.

Τίναξε το σύμπαν, π’ αφόρητα συνωμοτούσε.

Θύμισέ μου, πως, στριφογύρναγα γύρω απ’ την Μάνα

Εγώ έτσι, λιγοστά θα την θυμάμαι --

Σαν αδερφός του σύμπαντος --

Ή σαν σύντροφος, ενός άτυχου σύμπαντος.

Εντέλει τα φτερά της πεταλούδας,- ομοιάζουν

Πολύχρωμα φτερά,- άγγιχτα φτερά μου!

Αυτά είναι τα περιβόητα φτερά,

Ή ποιήματα σχολαστικά που δεν επιστρέφουν,

Σκληρά γεννήθηκαν, ή σαν ερρημμένα.

Χάριν αστείου, με τ’ ασημένια μανικετόκουμπά τους.

Δεμένη μια μοίρα: στο πιο μικρό μου δαχτυλάκι

Η σιωπή, όπως η σιωπή: αφόρητα βασιλεύει,

  «…μόνοι με μόχθο, απ’ του κόσμου τα βάθη!»

Ο στίχος θλιμμένος: θυμάται.

  «…μόνος με μόχθο, απ’ τα δικά σου βάθη!»

Ω! ναι, πάντα εκεί: αναδύομαι

Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη.

 Kostis nil – Χάριν αστείου – Απρίλιος 2020