Η φυσαρμόνικα

Ένας άνθρωπος, είχε μια φυσαρμόνικα

Μέρα και νύχτα,- όλα τ’ απογεύματα,

Τα χείλη, συρίζουν, παίζουν και κλείνουν

Είπα είναι τ’ ανέμου, η φυσαρμόνικα.

Λιμπίστηκαν οι μάγκες το μεγαλείο,- γιορτή

Μέρες και χρόνους ενδιάμεσους,

Τα βράδια θυμούνται, παίζουν θλιμμένο σκοπό,

Τα βράδια τραγουδάνε, σιγόντο στ’ άστρα.

Τι πίνουν ακριβώς, τι ακούνε οι μάγκες!

Τι παίζει η φυσαρμόνικα, και δεν έχει αυτιά,

Η φυσαρμόνικα παίζει, γλυκά νανουρίζει,

Την αγάπη, - ξεχασμένη - του γέροντα φονιά.

Η φυσαρμόνικα κάθε πρωί, ελαφριά

Ξυπνάει σαν όλα τα πουλιά, στα κλαδιά

Παίζει ανάλαφρη, πάλαφρη

Ένα μωράκι συνοδεύει με κλάμα,- γλυκό.

Εστί ζωηρά, κι ανασηκώνει τον ήλιο,

Εστί ελαφρά αποφασίζει, πάνω στο κύμα

Μιας θάλασσας συντροφεύει, και ναύτες

Αλμπατρός πουλιά που στέκονται λειψά.

Παίζει τ’ αέρι την φυσαρμόνικα του,

Έφυγε μακριά, κι ας, πίσω, ματιές καρφώνει

Πλάνεψε και μένα, στο κάτω γύρισμα

Πλάνεψε την αγάπη, χαράς, παραφερόταν.

Έστειλε και στ’ αστέρια, τα ελλείποντα

Καπνό, απ’ καμινάδες πριν πάρουν φωτιά,

Τ’ αγέρι με την φυσαρμόνικα,

Τ’ αγέρι, κι όλο πιο αργά σιγοτραγουδά.

Φυσαρμόνικα μες στα στήθη, μέθη

Τα χείλη ακούμπησαν, ξύπνησαν στ’ όνειρο

Είμαι εδώ κι σ’ ακούω,

Δίχως τα χείλη, κι ας κλείνουν,- ερμητικά πικρά.

Είμαι εδώ, οικόσιτο σύμπαν,- βρωμερό

Ερμηνεύω τραγούδι, και ήχους

Ο μάγκας έκλεψε φυσαρμόνικα --

Επίγειου σώματος - καθ' υπερβολή - πρωινή αύρα.

Kostis nil – Η φυσαρμόνικα – Απρίλιος 2020