Βεντάλια ο άνεμος

Σέρνει ο καιρός το χορό --

ένα δίχτυ απ’ πουλιά πού,- ο άνεμος 
Μια τα σέρνει μια τα πάει:
Ένα ψύχος άσπρισε τα ράμφη τους.

Το τοπίο και το σπίτι τους πάλλευκο,

το πιάτο, το πιρούνι λευκό.

Στέκουν μπροστά, πεζά, ως σύμβολα --

Μια τράπεζα τ' ουρανού, ν' ονειρεύονται.

Όνομά μου, είναι δροσερό πρωινό:

το βράδυ η πόρτα κλείνει ερμητικά.

Τα χείλη, δίχως άλλο ασπρίζουν,

Ένας μύθος, ένα κλαδί, δεμένο στην ανέμη.

Το θαύμα είναι περίπλοκο,

με το φως μυρωδικών,- όλα να τα διαλύει.

Ορφάνια διπλή, πολυδάπανη

σιγή, γυμνή, κομψή στην κρυψώνα της.

Κι ήλιος φανερώνει το χρυσάφι,- ήλιος

η κοιλάδα σ’ άλλα μέρη παράδεισος,

Με διπλή χαρά,- περί γυρνά

ούρλιαγμα, όλη η αρμονία της ευφωνίας.

Σ’ αυτό το δέντρο, ήρθε ένα κοτσύφι

Απρίλης πάντα μεσουρανεί,

τα προικιά κόβουν βόλτες: τραγουδώντας,

Κι όνειρα σιωπηρά, σαν κοιμούνται το βράδυ.

Μια ιστορία,- καθρέπτες σπάζει,

νερά, που οι χείμαρροι βάρβαρα κυλούν.

Ο μύθος είναι αρκετά περίπλοκος,

καθώς η γέννα, της γέννησή σου, επίκειται.

Βεντάλια ο άνεμος, κινά, περιχαϊδεύει,

τους κήπους, και όλα τα ζωύφια.

Επιφωνήματα και βουητά,

Πουλιά της άνοιξης καρτερούν, τη ρώγα του καλοκαιριού.

Kostis nil – Βεντάλια ο άνεμος – Απρίλιος 2020