ΧΡΥΣΑΦΙ

Το χρυσάφι είναι στη βαθιά νύχτα,
εκεί που τα μάτια πελαγώνουν.
Το χρυσάφι είναι η βαθιά - η νύχτα
πομπώδης και αόριστη διατύπωση.
Άσβεστη  κι ασημένια η αδιόρατη όψη της.
Γύρο σαν μαζεύονται αηδόνια
πάνω σε ματόκλαδα σκοινοβατούν,
με σχέδια ανεξίτηλα.
Προδίδουν μακρινή τη φεγγαρόφωτη σταγόνα
σαν μια φουσκάλα δυναμίτη.
Μιας και η νύχτα στα γρήγορα,
ένα - ένα τα δειλινά πάνω στην πέτρα,
μια - μια ολονύχτιες αφηγήσεις κι αιώνιες αστροφεγγιές,
στερνές με τη Σελήνη.
Έγκλειστες μες στην καρδιά - χρυσάφι,
π' αλησμόνητα μαζί!
Η Σελήνη είναι το φως της Μάνας που έχασα, το χρυσάφι.
 
Kostis nil - Χρυσάφι - Δεκέμβριος 2021

Τα βιολιά

Ένα παράξενο φως από μια μελωδία τρυφερή,
τραβάει στα σκοτεινά τη δική μου αγάπη.
Σαν χάδι πλήγωνε, παραπονιόταν κι αποζητούσε
δεν άφηνε την κάθε στιγμή την ευφροσύνη της.
 
Το μουσικό ποτάμι δοκιμάζει ένα υπέροχο βαλς,
μέσα στην ολάνθιστη κοίτη του τραγουδάει.
Μακριά κόμη στολίζει έως αψηλά των αγγέλων
μελωδίες, φράσεις, της μακρόβιας ευτυχία τους.
 
Απ' τα σύννεφα έπειτα κατρακυλούν οι νότες,
σκάλες, διαχέονται έως στα μακρινά δέντρα.
Ώσπου η μουσική με τον πολυτονικό χορό της
για χάρη των νερών του ποταμού, νοσταλγεί.
 
Ο αιωρούμενος κόσμος με τ' ανοιχτά στόματά του,
τα φτερουγίσματα, φύλλα άπλωναν στην άμμο.
Αόρατες ψηφίδες έπαιρναν θέσεις σε παραμύθια,
κόποι με τον ευφάνταστο διθύραμβο θησαυρό τους.
 
Κι ο χρόνος αδημονεί, η βαριά ορφάνια, τα δειλινά,
με αφόρητους πόνους το κορμί σαν εκδικείται.
Και το ποτάμι κάνει κύκλους γύρω απ' τα μάτια
τα βιολιά μιας σάρκας, του ποταμιού π' αδημονεί.
 
Kostis nil - Τα βιολιά - Δεκέμβριος 2021
 

Σέπαλα

Η μέρα φεύγει, η μέρα ανεμίζει τα σέπαλά της
με τη γλωσσική συνέπεια τα δειλινά της.
Των οποίων· χρώματα της σιωπηλής ψυχής,
απλώνουν φτερά και σπλάχνα στα θαύματά της.
 
Και οι άνεμοι κουτρίζουν, φεγγαρίζουν, αντηχούν                      
φανεροί στις θαλασσοπορίες των πουλιών.
Στροβιλίζουν, θυμώνουν, άλλοτε υπαινικτικοί
παιανίζουν· σαν την ορχήστρα ορειχάλκινου αθλητή.
 
Όπου το όνειρο άστοχα μπλέκεται μες στα δίχτυα
κυλάει αθόρυβα στέργει τις ασημαντότητες.
Μια που το χρυσάφι της γης, οι γέννες, τα δάκρυα
η μέρα αγνώριστη, ξετυλίγει - τυλίγει τις ανεμώνες.
 
Πληκτρολογεί τα περάσματά της, θάνατο, γέννηση
ωσότου αναντιλέκτως μαργαρίτες θα ανθίσουν.
Μόλις η σημερινή μέρα, στερνή, τα σύννεφα της
μόλις η τύχη, προφορά του ανεπανάληπτου δειλινού.
 
Άδοξη περικεφαλαία, τα πλοκάμια, παλιές διαθήκες
ρυτίδες, ρινίσματα και πλήθος παραστάσεων.
Άφωνα φωνήεντα, παλαιά χαρτονομίσματα
πετούν, χορεύουν, χαίρονται, ασκόπως γεννοβολούν.
 
Πάσπαρος η χρυσοκέντητη  απεικόνιση των απίστων
ξεγέλασε μια - μια τις μέρες και το βαθύ ποτάμι.
Τον νερόμυλο με τις ατέρμονες γυροβολιές,
τις ανθισμένες αμυγδαλιές που τόσο πρόωρα ανθίζουν.
 
Kostis nil - Σέπαλα - Δεκέμβριος 2021
 

Προβλήτα 2, Γερανός αριθμός 10

*αφιερωμένο στο Δημήτρη Δαγκλή!
Νεκρό εργάτη,
στις εγκαταστάσεις τις COSCO
στο λιμάνι του Πειραιά.
 
Τα κύματα μιας άγριας ψυχής έδιναν λάμψη
Σφενδόνη που τεντώνει ανάγλυφα το βιός,
Σε 'κείνο το λιμάνι· πας, κι έρχεται ο εαυτό σου
Κοιτώντας με, σημάδι φευγαλέο, απ' τα βάθη.
 
Θεόρατο, το βλέπω πλοίο Κίνας, να 'ρχεται
τόσο αργά, στα σκοτεινά, μες στην ομίχλη σέρνει,
Μάτι με άγνωρη μορφή χτυπά τα τύμπανά του
σαν πλέει, σαν να 'ναι γερανού, θεόρατη γαμψά.
 
Σαν η προβλήτα αδιάφορη πουλιών, σαν φτάνει
μες στην αχλή εργάτες ρουφηγμένοι περπατάνε,
Βαριά τα βήματα, γουργούρισμα από κοντέινερς
μιας εποχής και μια φθαρμένη ελπίδα, σφίγγει.
 
Και με σταμνιά η θάλασσα το πρωινό της, λούζει
Αποσταγμένα κολυμπούν του λιμανιού της φώτα,
Δεν συμπονάνε, τ' ασάλευτο, της φλύσχης δάκρυ
Που σαν χρυσός μαραίνει και στα πελάη επνίγει. 
 
Κι είναι νεκρός -η παγωμένη του καρδιά- σαν ρόδο
δεν έχει πια κάπου να γείρει, πουλιά δεν τον υμνούν,
Μια λεν', τον πάνε ουρανό, μια πνίγονται στο κύμα,
μα πάλι σα βροχή, αδιάκοπα, εκείνο το λιμάνι βράζει.
 
Kostis nil - Προβλήτα 2, Γερανός Αριθμός 10 - Δεκέμβριος 2021
 
 
 

Κρυστάλλινο λουλούδι

Ένα καράβι είναι το δέντρο
μια ελιά είναι το δέντρο,
Κι ένα αμπέλι δέντρο της ερημιάς.
 
Το ξεροβόρι μαστιγώνει την κρήνη
κρυστάλλινο λουλούδι,
Τα γυμνωμένα του νερά, βουνά.
 
Μονάκριβα κυλούν, κοφτερά
γυμνά τα κλαδιά του,
Κι ήλιος πάνω τους παραδίνεται.
 
Κι αγάλι αγάλι το τραγούδι
άτρωτο στον άνεμο,
Στις πόλεις καρτερικά φωλιάζει.
 
Τα στήθη τρυπάει, περιδινεί
Αντήχηση στις λαμαρίνες
Περίσσια νοσταλγεί τη φωνή του.
 
Kostis nil - Κρυστάλλινο λουλούδι - Δεκέμβριος 2021
 
 

Το τραγούδι της Καμάρας

Το χέρι της Καμάρας σπρώχνει απαλά ένα αστέρι
Της λησμονιάς μοιάζει με τρεχούμενο νερό,
Το πέλαγος κατά καιρούς έφερε το αέρινο στόμα του.
Φώναζε, μάλωνε, αγρίευε παράφορα στον εαυτό του.
 
Κανένας δεν είναι εδώ - μα κανένας, φώναζε το αστέρι
Κι έμοιαζε το δάκρυ να είναι εκείνο που κυλά,
Έσταζε, έμοιαζε, να κυλά το μαραμένο του λουλούδι.
Και ένα μαντήλι κεντημένο, σφιχτά πάνω στα μαλλιά του.
 
Έτσι μια μέρα μεγάλωσε η αυλή μας, μεγαλώσαμε
Κι ήλιος ακούραστος γαρνίριζε αυτό το κοχύλι,
Τα γλυκόπιοτα μάτια μας μοιάζουν πια σκαλισμένα,
Μάτια παιδικά ξεπρόβαλλαν και πέταξαν σαν πουλιά.
 
Και έτσι η αυλή είχε κάτι ωραίο να πει, δεν ήταν παραμύθι
Κι όσο ανέπνεε φασκόμηλο και ρίγανη, ορμήνευε.
Βασιλικοί και κατιφέδες ολάνθιστοι ακόμα το στολίζουν
Κι άνεμοι αδέσποτοι για στιγμές παρασέρνουν το σώμα του.
 
Με μαεστρία διαμάντια ολούθε, παιδικές φωνές ξεγλιστράνε
Και ίσκιου δροσιάς, φως, σαν ψεύτικο τραγούδι.
Ακούγεται βαθιά ο σκοπός, μέσα απ' τα πρόσωπά μας
Κορίτσια σαν ωρίμασαν, ώσπου μια μέρα έγιναν κοπέλες.
 
Κι έρωτες σαν ήσυχα νερά τα πήρε το αμίλητο ποτάμι
Πουσούνια φορές απ' τα ξένα τα μέρη, στο λογισμό τους
Κάτω απ' την Καμάρα κυλούσαν, έφευγαν απ' την αυλής μας.
Λύρα με το σιγανό τραγούδι μια της χαράς και μια της λύπης.
 
Και γύρναγε ο καιρός, όπως εκείνο τον μεθυστικό Ιούνη
Ο ήλιος πάλι ζωγράφιζε πεζουλοχώραφα, στάχυα, πουλιά
Τώρα πια μια ανάμνηση, κι ένα δάκρυ κρυφά ν' αναδεύει
Είναι η Ελένη, η Αντιόπη, η Όλγα…
Όλες οι μανάδες της Ελευθέρνας, ο πεντακάθαρος ουρανός.
 
Kostis nil - Το τραγούδι της Καμάρας - Νοέμβριος 2021
 
 

ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Αγκάλιαζε το νυχτωμένο πλάτωμα ένα ήσυχο ρυάκι
Αόρατη και παράφορη γυρόφερνε η σιωπή του,
Ανώφελο σαν γράμματα, σαν δάκρυα γλυκά κυλούσε
Γυμνό σαν κάθε τι, θαμπωμένο έρρεε στη βαθιά νύχτα.
 
Μπρούτζινο αεικίνητο σπαθί με το μαγικό του βάδισμα
Μιας και οι άνεμοι στην λάμψη του φεγγοβολούν,
Μοιάζουν και αδιαφορούν στις ασταμάτητες μεταφωνίες,
Ώσπου αβυσσαλέα, τα πιο παγωμένα του νερά ασκούνται.
 
Η πολυτάραχη νύχτα συνεχίζει με την δικιά της κλεψύδρα
Σαν τον χειμαρρώδη ποταμό που ποτέ δεν ξεχνά,
Ότι φονεύσει, είναι του μεσονυχτίου σιωπηλές κρήνες
Των ματιών τύχες, στο παράφορο δύστηκτο έρωτά τους.
 
Εκτός απ' τις ανεμώνες που άδολες, ντροπαλές στις άκρες
Πάντα γαλήνιες, στην απόκρυφη των επιθυμιών μου
Αναλάμπουν και παραδίνονται με την συγγραφική τους δίνη,
Νερένιες σαν κρύσταλλοι, ξεγελάνε τη σιγή και την φωτιά μου.
 
Kostis nil - Απόκρυφη θάλασσα - Νοέμβριος 2021
 

ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΗ ΙΘΑΚΗ

Το ρόδα της Οδύσσειας πλεγμένα με νόστο
Άνθη πληγωμένα στη θαλάσσια σιγή,
Θαλάσσιο ρόδο η αφήγησή τους,
Στον μεγάλο τρεμάμενο δρόμο της επιστροφής.
 
Με κουπί ολόγυρα των ακτών, φλέβες να πλέουν
Με την μπρούτζινη αιχμή του ροδαλού ήλιου,
Και πάνω απ’ όλα ξεροψημένοι σύντροφοι,
Λάφυρα ματωμένα τα σπασμένα φτερά τους.
 
Το τραγούδι κρατάει όρθια την πονεμένη Ιθάκη
Αχνοφέγγει πάνω σε πάπυρους η διαδρομή,
Μου είπαν είναι δρόμος, όαση η Ιθάκη
Απ’ τις θαλάσσιες φευ, η εκούσια θάλασσα της.
 
Και κύματα της θεόρατα, σαν η ταραγμένη ψυχή
Οδυσσέας δεμένος στο μεσιανό κατάρτι,
Και μέσα απ’ σκοινιά, πέλαγος μεταβάλει
Λυσσομανά νόστος με πληγωμένο τον έρωτά του.
 
Και λαβωμένο πουλί απ' τα θαλάσσια βέλη
Σκορπάνε την παγωμένη αγάπη του στο κύμα,
Σκορπάει κατά καιρούς το πέταγμά της,
Οδυσσέας με βλέμμα στις όχθες, της ακυβέρνητης Ιθάκης.
 
Kostis nil – Ακυβέρνητη Ιθάκη – Δεκέμβριος 2020
 

Πορσελάνες

Ξετυλίγεται σαν ένα κουβάρι η μεσημεριανή υδρία
Ανάμεσα σε λευκά σύννεφα, πορσελάνες
Πάνω απ' τη θάλασσα δεμάτινες σχεδίες,
Συνεπάγει τις αλλοπρόσαλλες ομοιοκαταληξίες.
 
Η υδρία κοντραμπάσο πλησιάζει το έρημο νησί
Όνειρα με ρωγμές ξεσκαλώνουν απ' τα στήθη.
Υφάδι ξετρέχει καραμούζες, τα νερά τους,
Πάντα του τραγουδεί, σκίζει τα μπρούτζινα βράχια.
 
Και κάπου αγωνίες γυρνούν ξοπίσω, κυνηγούν
Φορώντας γυμνές φτερούγες που ωχρά κρώζουν
Σμάρι πουλιά παραδεισένια και νεοσσοί,
Μαδεύουν, χτίζουν φωλιές, γενούν τ' αυγά τους.
 
Λεπτότητες βουτηγμένες στον απόσκιο των ανέμων
Στην πορσελάνη με την ακούσια προβολή,
Με τους ξαφνικούς έρωτες και εναέριες καταδύσεις,
Παντού ρόδα αέρινα που δεν λυγούν τα χρυσά τους.
 
Μακρινά μοιάζουν σπλάχνα σαν χαίρονται το ποτάμι
πολύχρωμα σείουν τις πορσελάνες,
Στρίβουν ξεστρίβουν,  χάνονται στις αγκαλιές τους,
Στο ζώπυρο των χρωμάτων και στις αυλές των θαυμάτων.
 
Kostis nil - Πορσελάνες - Νοέμβριος 2021
 

Ρέκβιεμ

(σημερινοί θάνατοι 48)

Στ' αποψινό ρέκβιεμ το σώμα ακτινοβολεί
έπειτα στιγμές,
με τον χρόνο να αντιφέγγει τη σπάθη.
Μια αστάθεια του φεγγαριού,
αστάθεια των αστεριών,
των πιο πολύβουων δέντρων,
Όλων των πτηνών με το τρομαχτικό φτερούγισμα.
 
Ένα δάσος ένα δάσος αναφωνεί
έως πέρα κυοφορεί,
Πυκνά ντυμένο, λεπτά στολισμένο.
Όμοια έμοιαζε με νύχτα
και στην κοιλιά θρόισμα νερού κουβαλούσε.
Δις εγγόνια, δις παιδιά,
Δαχτυλίδια με τα τρυφερά τους δάχτυλα.
 
Kostis nil - Ρέκβιεμ - Νοέμβριος 2021

ΧΑΛΚΙΝΟ ΣΩΜΑ

Το συγκρότημα έπαιζε ένα κομμάτι μουσική
Ανέκφραστο κάτω απ' τους ήχους της βροχής,
Βήματα μιας περιπλανώμενης γυναίκας,
Ξυπόλητα κυμάτιζαν τον παράφορο έρωτά τους.
 
Ατσάλινη γκραβούρα ανυπόστατη, ρέλια μουντά
Χάλκινο σώμα με σωλήνες να σφυρίζουν
Αγγίζουν τα σκαλιά της μελαγχολικής πόλης
Διά στόματος, υαλογραφία, παιανίζει τη νύχτα,
 
Χειρονομίες των δέντρων, φυλλορροήσεις, σκιές
Επέστρεφαν κάθε τόσο έχοντας κάτι να πουν,
Στον ίδιο δρόμο, κάθε βράδυ, πλάνιζε η μουσική
Κάθε βράδυ, βροχή του σώματος, γυμνές ομπρέλες.
 
Και παν - κάτ σχήματα ενός φωτισμένου αγάλματος
Κρατάει στο χέρι το σβησμένο πυρσό,
Ό,τι απέμεινε απ' την απολιθωμένη λάμψη,
Ό,τι απ' τη σιωπή, τα ανέκφραστα ερωτήματά της,
 
Ό,τι απ' την γαλήνια υποδοχή της σπλαχνικής αύρας,
Που πάντα καλοδεχούμενοι οι αλμυροί άνεμοι,
Πάντα απλές νύξεις μέσα απ' φουνταρωτά ναυάγια,
Τήβεννοι αιωνόβιοι στέργουν το νυχτερινό παράθυρο.
 
Kostis nil - Χάλκινο σώμα - Οκτώβριος 2021

ΧΟΡΟΣ ΤΡΙΩΝ ΤΕΤΑΡΤΩΝ

Υπακούοντας στις φάσεις της σελήνης
Ενας γαλαξίας στον ουρανό στο χρώμα της σάρκας.
Λαμπερό εκείνο το πεδίο των μικροσωμάτων
μ' ένα ζευγάρι γερόντων ανυποψίαστα να χορεύει
στο μαγικό τούτο κόσμο, ρυθμό των βαλς.
 
Τεράστιο πλήθος από συναισθήματα, βήματα
σχήματα των νεφάλων και της βροχής,
άδειοι φανοί σαν ανθρώπινα μάτια να πλέουν.
Κρουνοί άνοιγαν αποφασιστικά τις παλάμες τους,
και παλμοί της σιωπής παράφορα χτυπούσαν,
 
Τρυπούσαν τα τζάμια με αφοπλιστικό βαθύ βλέμμα,
Καθώς μια επιφάνεια, λευκό μετάξι διασχίζει
Τα μαλλιά της το δρόμο φωτίζουν,
Κομμένα σε μπούκλες τα παράσερνε η βροχή,
Η τελευταία φάση της σελήνης πιστά μαρτυρούσε.
 
Kostis nil - Χορός τριών τετάρτων - Οκτώβριος 2021
 
 

ΦΥΛΛΑ ΧΡΥΣΟΥ

Η θαλάσσια βοή παιανίζει στο άγονο τοπίο
Ακούγεται έως κάτω τα βράχια ν' αναπέμπει
Μυστήρια μιας δασύβρεχτης κραυγής,
Των πουλιών στάλες μιας πρώτης ανάγνωσης.
 
Τραγουδούν τραγουδούν στην εύηχή μου αγκάλη
Σαν θρύλοι μιας πλεύσης στην ευτυχία τους,
Όλες τες αναμνήσεις του γκριζοκίτρινου θόλου
Ένοχες και μοναδικές απ' τη θαλάσσια φλύσχη.
 
Αυτός είναι ο γκριζοκίτρινος κήπος, κέρινος
Εσώτερη κατάνυξη, θούλη του σύμπαντος
Μ' ασημένιο βλέμμα, κύμα και πλώρες
Συν τάφοις, πεδίο σιωπής στο άγριο ξημέρωμα.
 
Και γρήγορες περιστροφές άτυπες, των ανέμων
Όλα τα πνεύματα πνίγονται στη σιωπή,
Όλα μιας ψυχής, φόρα, σαν εικονίζονται
Κάτι σαν απίθανη δοκιμή που ένδοξα μαρτυρεί.
 
Αιώνια η θαλάσσια βοή, ατελείωτη επαγρύπνηση
Των πουλιών ολόγυρα ατέλειωτο γαϊτανάκι,
Όλα τ' αντικείμενα, φύλλα χρυσού σκορπάνε
Μες σε καθρέπτες, στην πλάνη της ακτής θρουλάνε.
 
Kostis nil - Φύλλα χρυσού - Οκτώβριος 2021
 

ΑΔΙΟΡΑΤΗ ΒΡΟΧΗ

Η βροχή, μ' ένα χέρι αποζητάει το χάδι
Τα δάχτυλά της απλώνονται παντού,
Κι ένας δαίμονας μέσα της υπνοβατεί,
Χορεύει χορεύει και παίζει η μουσική.
 
Το φουστάνι ολόγυρα, χορεύει χορεύει
Σ' εκείνη την καρδιά μου, παράφορα
Τα δάχτυλα πάνω στο δέρμα της βρέχουν
Το δάκρυ όλο να πιεί, το φως, αποβραδίς.
 
Κι η μελωδία καταπίνει, πικρή τη γεύση
Μια ανάμνηση φθορά του χρόνου,
Είναι που πέρασε, τράβηξε το βάσανό της
Μάτσο τα τριαντάφυλλα σε τούτη τη βροχή.
 
Είναι ασταμάτητα δαχτυλίδια σαν λαμπυρίζουν
Βουνά και κάμποι όταν αιμορραγούν
Ρυθμικά αποτραβιέσαι φεγγάρι στο παραθύρι,
Τραγουδώντας στην άβυσσο την σκοτεινή.
 
Κι ασίγαστη η βροχή τρέχει μ' εκείνο το αέρι
Δικό μου μοιάζει σαν είναι φως μου
Ταπεινά ψιθυρίζει, καίει, τραβάει απ' μέσα
Η βροχή αδιόρατη τραβάει, παίζει τη μουσική.
 
Kostis nil - Αδιόρατη βροχή - Οκτώβριος 2021

 

Ο ΚΑΣΤΡΟΦΥΛΑΚΑΣ του ΠΟΛΥΣΤΥΛΟΥ

*Αφιερωμένο, στον ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΑΓΕΛΕΡΑΚΗ,

Καθηγητή Ανθρωπολογίας στο Τμήμα Ιστορίας

Του Πανεπιστημίου Adeiphi στην Νέα Υόρκη,

Με αφορμή την ανακάλυψη και την μελέτη του κρανίου και την

κάτω γνάθο (ηλικίας σχεδόν 650 ετών), του

Βυζαντινού πολεμιστή και Καστροφύλακα!

Στο Φρούριο Πολύστυλο στη Δυτική Θράκη!

 

Η νύχτα στέκει στυγνή με το μαύρο της πέπλο

Όνειρο, μες στο γυμνό στήθος του Καστροφύλακα

Μιας και τη νύχτα λάμπουν με μίσος τα σπαθιά.

Θα γείρουν γαμψά στα τείχη, εμπρός του θα γείρουν

 

Μες το ξημέρωμα, μια μαύρη θάλασσα με τα φίδια.

Έχοντας κρυφά περάσματα, σκιές και μαύρο πέπλο

Πεισμώνουν, αλαλάζουν οι Οθωμανοί,

Στα νότα, σώμα με σώμα πολεμιστές διψασμένοι

 

Κι ομπρός πάλι σαν θεριό ο Καστροφύλακας

Ψηλά στα τείχη, πιο ψηλά, το δικό του λάμπει σπαθί.

Μέσα απ' τα ουρλιαχτά τα τείχη στοιχειωμένα

Και το κεφάλι ψηλά, πιο ψηλά απ' τις λάμψεις,

 

Σαν έπαθλο σπαθιού γκρεμίζεται!

Πριν του σπαθιού η αστραπή, πριν δόρατα,

του ήλιου η λόγχη,

του πρωινού δροσούλα αργοσαλέψει.

Κάστρο του Πολύστυλου, του Καστροφύλακα!

 

Κι η μάχη πάνω στα κορμιά, μαχαίρια στάζουν

Αίμα του δεν κυλά, ψυχή δεν παραδίδει.

Με μιας του Καστροφύλακα αναπηδά η καρδιά

Με μιας, ξανά έλαμψαν όλα του τα σπαθιά,

 

Μέσα του φως, η προσευχή, σφιχτά στο φυλαχτάρι.

Εκεί η καρδιά χαροκοπά, εκεί το νάμα εμπνέει

Με στου ναού σπαράγματα να μαρτυρούν.

Το έρημο το κάστρο ανάκλιντρο στη φρίκη

Αδιάβατο στο πέρασμα του χρόνου,

 

Στέκει το Πολύστυλο κι ακίνητο το κάστρο του.

Αλύγιστο με τις γραφές τα φωτεινά τα μνήματα.

Μια τύχη ήθελε να καρτερεί, μια μοίρα

Να πολεμά στο κάστρο αγέρωχος με το σπαθί,

Ήθελε ακόμα ο Καστροφύλακας τη μνήμη,

Κι απ' τους παλιούς μια συντροφιά,

Κι απ' νέους πολεμιστές μια γνώρα,

Μονάχα ένα άγγιγμα στου γυρισμού το πέρας.

 

Kostis nil - Ο Καστροφύλακας του Πολύστυλου - Οκτώβριος 2021

 

https://www.ertnews.gr/.../archaiologoi-anakalypsan.../...

 

ΠΡΟΣΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΒΡΟΧΗ

Μια γη που τα μάτια κοιτάνε χαμηλά, είναι Οκτώβρης
Σαν οι φτερούγες δεν ξεχνούνε χλωμά να ζωγραφίζουν,
Σχέδια και πλαγιάσματα μιας ορφανής εποποιίας,
Αναμένουν φίλους αιθέριους απαστράπτουσες καταιγίδες.
 
Τα μάτια χαμηλά πάνω σε τούτη τη διψασμένη τη γη,
Κρυφά με βήματα, στ' άηχο ποτάμι να κυλούν
Με το χρυσάφι στο στόμα, μυστήριο πέπλο εν πλώ
Τις νοσταλγήσεις χαρίζουν το τρίξιμο ακίνητων κλαδιών.
 
Και οι φωνές, τα γυρίσματα, στην έρημη γη περιπλέκονται
Φυλάνε τα μυστικά του παρελθόντος μας χρόνου,
Τις καφετιές χαρακιές, αγκύλες, κατάφορες χρωμάτων
Μιας μυρωδιάς από θειάφι κι απ' υδρόβια να κολυμπούν.
 
Με φράσεις, με πινελιές, σαν ένα είδος χαμένων ποιητών
Μοιάζουν σπιτάκια που καπνίζουν πέρα στον ορίζοντα,
Ένα πορτρέτο που μέσα στην κοιλιά του στολίζεται,
Στέκονται ολόγυρα και κοιτούν σαν η βροχή αφόρητα αργεί.
 
Σαν μόνας απ' ψηλά, το ασίγαστο του ουράνιου σκεύους
Με το σημάδι της γνώριμης βροχής πάνω στα σώματα
Πάνω στα κάλλη μου, στη στέρφα γη του ρόδου
Πια οι δυο μας, παράθεμα, πιο αβάσταχτοι, πια δαιμονισμένοι.
 
Kostis nil - Προσμένοντας τη βροχή - Οκτώβριος 2021

 

ΟΥΡΑΝΙΟ 'ΑΗΧΟ

Με μια αγάπη λούζεται απόψε το φεγγάρι μου
Πιστή αρχόντισσα μιας φωτεινής κοιλάδας,
Έχει στην αγκάλη λουλούδια και ουρλιαχτά,
Αντήχηση μιας γέννας στις υπέροχες εκβολές της.
 
Έπειτα ένα νησί αστραποβόλο απομακρύνεται
Μουγκρίζοντας ανάστερα στο μωρό του,
Καρδιά μου με τα φωτεινά σου, όταν ματώνεις
Μες τη ταραχή, μες... το ποθητό της ικμάδας φιλί.
 
Θέλω εκείνο το κορίτσι με το πιστό χρυσάφι του
Τον πόνο της αξέχαστης βραδιάς σαν δεν κοιμάται,
Τραγούδι αργό και σιγανό σαν λάμπει εκτυφλωτικά
Ένα χαμόγελο μοναδικό με τα λινοσκεπάσματά του.
 
Κι ας μούρμουρο μοναχικό με βαθείς στεναγμούς
Όσα τα βήματα στη γυμνή τους τύχη,
Κι ας στην εύφορη της αγάπης φεγγαράδα.
Ας αργοσαλεύουν!
Σαν νερά, ας ηχούν, ανάμεσα στις πράσινες εκβολές.
 
Κι ας έρωτας μπλεγμένος στα διάφανα νερά του
Τάχατις αυτή η φωνή μου στη μέση της κοιλάδας,
Τάχατις ένα ύμνος και μια νεφέλη φιλεμένη
Ουράνιο άηχο, του φεγγαριού, τάχατις, σημαδεμένο κορμί.
 
Kostis nil - Ουράνιο άηχο - Σεπτέμβριος 2021
 

ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Ο πρίγκιπας με τη συλλογή του φθινοπώρου σαν αστραπή
Κουβαλάει κρυφά στο χιτώνα του κίτρινο χρυσάφι,
Περίλυπος, πάντα, μ' ένα μάτσο χαρτιά στην αγκάλη,
 
Το κεφάλι το κιτρινισμένο, αναπάντεχα, κάπου κουβαλάει.
Μόνο σακάκι πράσινο σαν το μεγάλο φεγγάρι να κρέμεται
Ολούθε, σαν να έμοιαζε, με πράσινα των αρρώστων μάτια,
Με όλες τις οπλές των αλόγων στο οδυνηρό αφήγημά τους.
 
Το υπερπόντιο ταξίδι του Πρίγκιπα έφερνε άρρητη τη σκιά του
Κι απ' άκρου, λευκά σώματα των πάγων καταρρέαν,
Κι αλάτσι αιμορραγούσε απ' τις βαθιές πληγές των κυμάτων,
Κι αχτίνες αμυδρά ξυπνούσαν τ' άγια αχυροσκεπάσματά του.
 
kostis nil - Πρίγκιπας του φθινοπώρου - Σεπτέμβριος 2021
 
 

ΚΙΤΡΙΝΑ ΦΥΛΛΑ του ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Σε μια αγκάλη κίτρινα φύλλα,
Αυτόν τον Σεπτέμβρη στα γάργαρα,
Σαν εκείνη η βροχή
Παράσυρε την αγκαλιά μου,
 
Κιτρίνισαν τα δάχτυλά μου,
Καθώς ξεγύμνωσαν από το φως,
Τα χέρια που υμνούσαν,
Τα χέρια με την καλυμμένη πληγή,
 
Έτσι που η γη λάβωνε, αργά
Μιας και τις υποσχέσεις της αθετούσε,
Χάραζε το ρυάκι και έβαζε αλάτι,
Σε κάθε πληγή μια παραπάνω στρωσιά,
 
Και τα μάτια από ένα αναστεναγμό
Μιας αγάπης που πάνω της σημάδι,
Και τα φύλλα, ρέουν, ξενυχτούν
Σαν δεντρί, που με το πρώτο αέρι αιμορραγεί,
 
Φορτωμένα ας είναι, κι ας πλέουν
Τα σκουλαρίκια που τα μάτια τους τρέχουν
Ντυμένα παράξενα με κίτρινα φύλλα,
Της αγάπης, μοναδικά κίτρινα φύλλα της στοργής.
 
Kostis nil - Κίτρινα φύλλα του Σεπτέμβρη - Σεπτέμβριος 2021
 

 

ΤΟ ΠΛΑΣΜΑ

 *στον άστεγο φίλο!
 
Το πλάσμα· κινούμενο σχέδιο, θεονήστικο
Φανέρωνε όψεις της νυχτερινής πομπής
Προσέγγιζε γωνιές, κάδους απ' σκουπίδια
Τυλιγμένος με μυρωδιές της πράσινη ομίχλης.
 
Οι νύχτες κατάφορες, η μια πάνω στην άλλη
Σύγκληση μιας μιγαδικής μεταβλητής
Δαμασκηνιές και ροδιές της ερημίας
Στα λευκά και στα κόκκινα τα κρύα τους άνθη.
 
Οχλούσαν οι γάτες με τ' απαλά τους βήματα,
Θολοί κίτρινοι ρόμβοι από φώτα τεμάχιζαν
Όπου καμιά προφορά, μόνο πλησμονή
Σχεδόν ανώδυνα, το ρημαγμένο τρεμάμενο φως.
 
Σαν απ' καρδιά ενός μαρουλιού μαραμένου
Μαύρα γυαλιά και μαύρο βαρύ παλτό,
Κορμί από μέσα· κι απέξω στη γύμνια
Κυνηγημένο απ' τον παλιό, ένδοξο εαυτό του.
 
Ανάμεσα στους σταθμούς χράμι πολύχρομο
Τα δυο σκουλαρίκια, ερείπια, αφηγούνται
Άδεια από μάτια, φάνταζαν στο βαθύ σκοτάδι
Φάνταζαν καμινάδες φορτωμένες απ' θλίψη.
 
Kostis nil - Το πλάσμα - Νοέμβριος 2021
 
 

ΑΠΟΚΑΡΔΙ

*στον Μίκη!
 
Μουρμούρισα κάτω από ήχους, το φως, πέτρα
Στης θάλασσας το νερό οι φτερούγες μου!
Τεράστιες φτερούγες της θύμησής μου,
 
Πουλί στες κόψες, σκέπαζε με τις φτερούγες του
Σαν η μεγάλη κοιλιά μας, ψυχές μας!
Ξεροκαμένοι: κόκαλα στο κρασί, κόκαλα στο πηλό,
 
Με δάκρυα ήρθαν, στραθιές θλιμμένης βροχής
Σαν μακρινοί κορμοράνοι των ψαλμών!
Εύηχοι καθώς, μουσική πλημμύριζε τους τάφους,
 
Μας ονειρεύτηκα κάποτε, μια ξηρή αγκαλιά μου
Ένα ξηρό καλοκαίρι νυχτοπερπάτησα!
Μες στα σπαρτά, ξηρός αγέρας της πρώτης μου νιότης,
 
Τα στάχυα ματωμένα θα θυμηθούν την γονή μας
Πάντα η μάνα πέθαινε μαζί μας τον Ιούνη,
Μόνο αυτή κάτω απ' την άγρια κληματαριά,
 
Και τόσα νερά, φως, έρχονταν να ξεπλύνουν τα πόδια μας
Ω! μια γραμμή, ωκεάνια, έως το βόρειο Σέλας,
Ω! μάτια κυπαρισσένια, δάκρυα από βουνά κόντεψαν,
 
Κι η Μάνα, αδικοχαμένη στις νυχτερινές προσευχές της,
Μοναχικός καθρέπτης, εγκόλπιο της ψυχής μας!
Χαίρεται κρυφά το αποκάρδι της, στέργει τα ορφανά της!
 
Kostis nil - Το αποκάρδι - 9 Σεπτεμβρίου 2021