Και μεγάλη κι άλλοτε μακρινή πατρίδα
Με αυτούς τους παλμούς εφτεράκισε
Πέρα απ’ τα σύνορα και μια αγκάλη
Απάνω απ’ μια φτελιά και το σούρουπο
Με φωνή από μέσα, φωνή από κύμα.
Γεννήθηκαν ψίθυροι - συνόδευαν
Ωστόσο κράτησε την άκρη του νήματος
Μια διάφανη στιγμή απ’ το τοπίο
Αυτό που μόνο κλαδιά ενός δέντρου
Έσκυβαν παράφορα στην άκαρπη γη.
Κιόλας είχε αρχίσει να μετράει ο χρόνος
Το ατενές τον εκοίταζε λυπημένο
Τα κουπιά είχε πιάσει, γερά - σελάγιζε
Κινούσαν σφιχτά τα δικά του χείλη
Και τα δικά μας χείλη, μιας θάλασσας.
ναυαγός, kostis nil – Ιούλιος 2023
Η φουντωτή ουρά της φωτιάς υψώνεται
Τ’ άλλα μου λόγια στην κυψέλη
Παράθυρα, κήποι κρεμαστοί
Κοπάδια και ιπτάμενες μηχανές
Άνθρωποι,
Καλλίγραμμα ελάφια, γοργοπόδαρες χελώνες.
Στο κάτω-κάτω κλεισμένος στον πύργο
Με το δέντρο μιας γλώσσας
Σαν ολόμαυρη ράχη των Ψαρών
Κυλάς για στιγμές κάτω απ’ το διάπυρο
Παρέα με τα πολύβουα πολυβόλα
Με τις πολύχρωμες κυψέλες αναποδογυρισμένες.
η κυψέλη, kostis nil – Ιούλιος 2023
Δεν θα σβήσει ένα κύμα χτυπώντας στην ακτή
Ωσάν τ’ άστρο της αυγής - πεφταστέρι
Παρά μονάχα σαν πλήρωση απ’ τα πράγματα
Σάμπως οι γλώσσες των εικόνων το μαγεύουν.
Ξάγρυπνος απ’ αστέρια, θάλασσα, ασημόφεγγο
Μπορεί ωστόσο εκείνη η φωνή της μέθης
Η ωκεάνια άβυσσος των αντιλάλων μέσα μου
Σαν βλέμμα βαθύ, ανείπωτα διαλύουν το εγώ μου.
Έτσι μπλεγμένος - νήματα βαθύτερης προσδοκίας
Έχω αρκετό χρόνο μπροστά να μεγαλώσω
Σαν μια εντολή που είναι αλήθεια ασύμφορη
Πολύ γοργά, ως δίγλωσση πείνα να ερμηνεύει.
Α, απ’ την απελπισία, απ' ο,τι η συμφορά μου
Πιάνομαι από μια φτερούγα ωκεάνια
Τίποτα δεν απομένει παρά εκείνη η γαλήνη
Άβαρο κορμί μιας τελευταίας πνοής στο πέλαγος.
άβυσσος, kostis nil – Ιανουάριος 2023
Πίνακας Στέφανου Χανδέλη
Ίσως κάτι σε μια στάμνα - σώσμα
Μια στάλα δροσιάς
Εδώ μια αναπάντεχη κωδωνοκρουσία
Μάταια ο θεός κουνάει το σείστρο.
Και ήλιου φρύδι σκοτεινό
Δίχως χτένα
Με τα φτερά του τσουδισμένα.
Άλλο πια... Μη με κοιτάζεις
Άλλο κάτι στα λαγγόνια σφηνώνει
Κάτι τρομερό μουζουδώνει.
Φοβάμαι ετούτες τις σκιές
Το δίχως πρόσωπό Μου
Χωρίς ένα πλατύφυλλο δέντρο.
Πουλιά μπλιο... Δεν θα πετάξουν!
Μπλιο δεν τραγουδούν.
μπλιο, kostis nil - Ιούλιος 2023
Είναι το σώμα γεμάτο πέτρες
Είναι βυθός και μας κοιτάει
Ως πέρα έρημος --
Κύματα-σύννεφα πνιγμένα...
kostis nil - Ιούλιος 2023
Χάιδευε το φως και μια νότα
Όπως πουλί από φύλλο σε φύλλο
Έπειτα διαμάντια κοφτερά μάτωναν
Και φορτωμένο ένα καράβι --
Πλάγια βουτηγμένο
Τότε είναι αλήθεια που ήχοι
Και φτεροκόπημα
Όπως το παλιό λέγεται νέο
Και τύμπανο από εκείνα τα χέρια
Βροντουσαν επίμονα.
Δεν άκουγα πριχου ήχος με δώσει
Και ήχος σιωπήσει
Και μαζί της νοσταλγίας όσο ψηλά τα γκρεμνά
Το πρόσωπο εκείνο σαν και δικό μου
Και χαρά έχει και δάχτυλα σαν είχε
Και φως σφιχταγκαλιαζαν
Και μια γραμμή φορές έσκυβε --
Στων ψυχών το απώηλιο φως.
Εσύ γυμνό στήθος μου εδώ στην αυλή
Κατά πώς θεόρατο και νάνος
Η μπάντα έπαιζε και τα πουλιά έπιναν νερό.
ασίγαστη μπάντα, kostis nil - Ιούλιος 2023
Αγία Γαλήνη
Το βαλς των σκιών πάνω στην άμμο
Ενώνοντας τα μικρά μας ονόματα
Αγία Γαλήνη
Θε μου σε συμπάθησα
Όταν μες στο ξημέρωμα
Άμμος- άμμος στριφογυρνά τα ροβύθια.
Έμεινα για να σε κοιτάζω
Αγνάντι απ' τ' ακίνητα Παξιμάδια
Ιούλης μήνας θαρρώ
Δεν θα 'χει ποτέ τα λογικά του
Και γίνε καρπός - κύμα θερισμένο
Γίνε το όνειρο του μήνα
Δίχως την ευυπόληπτη βροχή
Δίχως μια σταγόνα πάνω στ' αλμυρίκια
Μόνο μια σβούρα τ' ανεμουρταλίδη ανέμου
Έντονη απληστία
Εκρού σώμα με ρυτίδες στην κουρσεμένη άμμο.
αγία Γαλήνη, kostis nil - Ιούλιος 2023
Ταξίδευε τα όνειρα
Κυματισμοί θα χαιρετάνε
Και μια ψυχή τη μια
Την άλλη πανί μικρό, πελάγους
Ώσπου μα τι λέω
Μίλα μου
Πάντα θα κρυφακούω...
Τι πιο από το αλάτι της θάλασσας
Ένα της κύμα
Συνεπαρσά μια ομάδα παιδιών
Σαν ένα κελάηδημα
Η άνοιξη προ πολλού και το καλοκαίρι κολυμπάει
Κρατεί το προσωπείο... Έρωτάς μου
Κάτω απ' το σκιερό αλμυρίκι
Και όμως
Συλλάβουν τα ματόκλαδα
Αγγιχτός το στήθος ενός κοριτσιού
Μα τι λέω
Θάλασσά μου, πολλαπλασιάστηκα
αλμυρίκι, kostis nil - Ιούλιος 2023
Χορεύει το κύμα τα δάχτυλά του
Γυάλινος δράκος
Ποιός το περίμενε, αυτή η θάλασσα
Που με σαγήνη
Καταμεσής πελάγους
Ακούει πένθιμες κραυγές...
Με ποια κουράγια
Δίχως κουπί, δίχως πανιά
Καρδιά Μου!
καρδιά μου, kostis nil - Ιούνιος 2023
Το μεγάλο και παντοτινό γλυπτό γλιστρά
Εισέρχεται καθημερινά στην παλιά μου θέση
Και μ’ ένα βήμα στο πλάι
Κάτω απ’ τη σκιά ενός κλαδιού
Παρακάμπτοντας την κρυστάλλινη οδό.
Όλα τα βήματα περνάνε από κοντά μου
Κόβουν λοξά το δρόμο
Δημιουργούν ένα αυλάκι στο χώμα
Ή παραμορφώνονται απ’ τον καπνό του τσιγάρου.
Ταράζονται οι συνομιλίες συναθροίζονται
Και οι ώρες πάνω απ’ τα έγχορδα του πάρκου
Ωραία σώματα ενδόμυχα απομακρύνονται
Κάποιος φύλακας κυνηγάει μια γάτα
Έρχεται προς το μέρος μου.
το πάρκο, Kostis nil – Μάιος 2023
Οι στίχοι μοιάζουν με την κάμαρή μου
Όπου γεννιούνται δύσκολα αηδόνια
Για εκείνο το τραγούδι το δικό σου
Για εκείνο τον πόνο που χρόνια μεριάζει.
Ύστερα από λίγο πάλι θα φεύγαμε
Είναι Μάης ακόμα στις σιωπηλές πλαγιές
Όποιος και να είναι ο λόγος
Μια παλέτα χρωμάτων μας ταξιδεύει.
Όποιος και να ήταν ο λόγος
Αύριο έρχεται Κυριακή
Σαν ένα παιδί - πάλι με το χαρταετό
Αμολάει καλούμπα στη θάλασσά του.
Περιμένοντας για λίγο να φυσήξει
Αύριο έρχεται Κυριακή
Ετούτη η χορδή είναι καταδική μου
Ετούτο το σώμα τραγούδι καταδικό σου.
αύριο έρχεται Κυριακή, kostis nil - Μάιος 2023
Μου έκλεισες τα μάτια με όλο το χρυσάφι
Τριανταφυλλιά που μόλις άνθισες
Προτού
Το αγαπημένο σύμπαν της νοσταλγίας
Περισσότερες oι σελίδες της ευτυχίας
Παίδευαν με την πλέξη τους
Του έρωτα έμοιαζαν
Ξεγελούσαν το σημερινό μου πρωινό.
Οποίος λόγος ερωτικός
Οποίες δαντέλες μιας ακροθαλασσιάς
Ξυπόλητοι παίζαμε στα κύματα
Διαβάζοντας χωρίς να προφέρονται ήχοι.
νότες, kostis nil – Μάιος 2023
Η επιστροφή είναι τώρα πια γοητεία
Ξημερώνοντας
Όπως οι επαναλαμβανόμενες φράσεις
Τυχαίες στιλπνές εμφανίσεις
Από εδώ έως εκεί
Ως ένα ταξίδι τα γαλαζοπράσινα νερά.
Όλα τα χειρόγραφα
Κατά κάποιον τρόπο Μια φράση
Με την αντεπιστροφή μιας μέτρησης
Δια βίου
Με τα κρυφά νομίσματα
Κουβαλάνε το χρόνο και μια ραγισματιά.
Ώσπου αυτά εδώ τα σπίτια
Μυστηριώδης περίβολος αποβλέπει
Πέρα μακριά τα φτερά
Πάνω απ’ τα διατριμμένα βράχια βοούν
Πάνω απ’ των χρωμάτων περικοπή
Το κιτρινισμένο βλέμμα τους σκορπά.
χειρόγραφα, kostis nil – Μάιος 2023
Επότησε ετούτη η βροχή
Μήνα Μάη
Τ’ άνθη της
Χάιδεψε έπειτα ο ήλιος τ’ ουρανού
Όλα τ’ αγαπημένα του
Μα πιο αγαπημένο πιο νοσταλγικό
Άλλο - ανθού - άνθος πολύ μακριά
Μακριά πολύ μακριά
Της φετινής βροχής.
Άνθος που τώρα έρχεται ο καιρός
Κι Ιούνης ξεκαθαρίζει
Από μεθαύριο θα ξεραθεί ή όπως ξανά
Ένα νέο χρυσάφι θα κυματίζει.
Θα ’ναι σπάρτα όλο χαρά κιτρινίζουν
Θα ’ναι χρυσάφι μου
Χρυσάφι που εγώ θα νοσταλγώ
Αλλάζοντας πως σεντόνια.
Αλλάζοντας τη φωτιά
Χρυσός δίσκος αναρριχάται
Πέταγμα
Κάπου σαν όνειρο ακριβό κάπου χρυσίζει
Κάπου το κύμα πέρα δε θα ’θελα.
Φοβάμαι ετούτη τη θάλασσα
Φοβάμαι τη βροχή που έρχεται
Τα άνθη τ’ αδιόρατα με το νερένιο φόρεμα
Όνειρο φοβάμαι
Όπως τ' ατέλειωτα όνειρα
Ενοικούσα υπερβολή
Σαν η απρόσμενη βροχή του Μάη βροχή.
του Μάη βροχή, kostis nil – Μάιος 2023
Ύστερη γλώσσα αυτή και μόνη κάθε
Αιωρείται
Κλείνει μέσα της τ’ ανθρώπινο ρόδι
Χρυσαφένιο ώσπου
Τελευταία αράδα ομοιάζει
Η γέννησή της
Πράγματι ήσυχα κοιμόνται τα νερά
Και αντιφέγγουν φορές σε στόματα
Ολοένα Θραύσματα
Απόκλιση παράλληλων κύκλων
Των πουλιών μύτες πάνω στις στέγες
Εσένα μου άνθος με ψηλά τείχη
Χαρίζεσαι στους απόκρημνους γκρεμούς
Ευλογημένο το στόμα ή μόλις γεννήθηκα
Αν πράγματι είναι έτσι
Ή ήταν πάντα η γέννησή μου.
γλώσσα, kostis nil – Μάιος 2023
Η μνήμη ευνόησε με τη μεγάλη κοιλιά της
Τραγούδησέ με ξανά σταγόνα
Ωκεανός
Φυλλώματα καραβιών μες τα κύματα
Μέρα όπου η επικείμενη τέφρα
Η πανδαισία του μεσημεριού.
Σαν τελευταία στιγμή μιας πολύβουης γιορτής
Ανυπερθέτως ορχήστρες
Ωδικά πουλιά βουτάνε στα ουράνια
Στα δαχτυλίδια ο υπέροχος θάνατός τους.
Κι άμμος ταξιδεύει στον πυρετό των πραγμάτων
Τα πουλιά ανασκαλεύουν
Ύδωρ κι αέρας στην ακτογραμμή
Πυρ
Το ποίημα μυροφόρο!
Ένας υπαινιγμός με τ’ άκοπα φορέματα
Μια στιγμή με το χρυσοϋφαντο έρωτά της.
ωκεανός, kostis nil - Απρίλιος 2023
Δεν μπορεί κανείς δίχως ν’ αποχτήσει τις εμμονές σου
Το φως εκείνο ομοιάζει
Ω δειλινό Ω πρωινό του μεσημεριού
Με τη σημαία στην προκυμαία αναντίρρητα
Πουθενά δεν ευρισκόμουν πρωί σε κείνη την πέτρα
Ακίνητος
Μόνο
Αυτή που ένας γέροντας με κόπο την καλημέρα
Αναποδογύριζε
Εκτίμηση μικρή θολώνει τούτο το κορμί
Αχανές
Ο γέροντας με τα νεανικά μπράτσα και με κρότους
Και τις πλάτες έπειτα
Έχτιζε τοίχο που εμείς στη γλώσσα μας Tρόχαλος
Άραγε
Κι ως νάνος καχεκτικός τους έρωτες ροδίζει η ζωή
Πως αλήθεια αυτή η σκέψη πέρασε Ποτέ
Σαν ιστορία μου έδωσε πια αντίδωρο
Δεν είμαι
Μα εκείνος ο όρκος και σταυρός άσπαστος
Που έπειτα
Λευκό μάρμαρο ήταν εδώ
Αγάλματα που μέσα στην καρδιά μου με τα μάτια
Πελεκούνται
Που όταν κοιτάζω πια εδώ ανάβουν φανοί
Με τους φωτεινούς ογκόλιθους πέτρες πυρωμένες
Χέρια μου είναι
μάρμαρο, kostis nil – Απρίλιος 2023
Ετούτη η παύση δεν είναι παύση
Μέρα της βυθίζεται
Κάποιου άλλου σπιτιού σιωπή φυσούσε
. Έλεγε πως,
Μ' άδειους καθρέπτες στις ντουλάπες
Ετούτο το γέλιο
Από μέσα μάρμαρα αθλούνται, έπειτα λες
. Αμορφοποίητα ριγούν
Μοιράζοντας αλλήλων των αναμνήσεων
Αόρατα εδώ κι εκεί στις αγκαλιές.
Παύση, Kostis nil – Απρίλιος 2023
Η εκτίμηση του σύμπαντος στις εδώ σελίδες πλέον
Στο χρόνο απαρηγόρητες με μια δυο λέξεις πρόωρα
Σαν βάρκα που πλέει κατάματα δίχως κουπιά
. Αληθινών μυστικών κουβαλάει
Κελύφη και πέτρες το εμπόρευμα
Ως ένας χειρουργός με νυστέρι, έρωτος-θρος.
Εμένα πια που κι ως νάνος καχεκτικός
. Τους έρωτες ροδίζει η ζωή
Φτερούγες ενός στομαχιού το σούρουπο
Με μια κρυφή επιθυμία όσο κι ελπίδα
Πλάσμα εσύ, ανείπωτη ηδονή μες στη φωλιά σου
. Αιχμαλωτίζεις
Κάθε εσύ ονειρεύεσαι, ο εαυτός ζώντας την ανάγνωση
Με την περιστροφή γύρω από ένα δώρο
Μέσα κει για χρόνια αδιάκοπα
. Βέλος φτερουγίζει!
.
Και είμασταν ωσάν - αδύναμα πλασματούχα
Ατελείωτα χωρίς πλήξη στο γέρμα του δειλινού
Με μόνο τρόπο κελύφη εύθραυστα
. Θάλασσας ανομολόγητη
.
Και βάρκα σμίγει πιάνοντας
Ανακατεύοντας τα κουπιά ώστε μια ζάλη
. Οποίο όρος από μέθη σμίγουν
Κι ωσάν πηγή νερού, εσύ πιόμα με τις γλώσσες σου
Άρτυσες με δίχως σώμα, μα μόνο μ’ εμμονές
Ατελείωτα και μοναδικά με γέννησες
.
Στην πόρτα μας φύτρωσε απ' άνεμο η αμυγδαλιά
Ανέφικτα σκάλωσέ· στα μας τ’ άνθη της
Άπλωσε κι ο έρωτας μαζί της πουλιά διηγώντας
Στην αυλή μας μαζώχτηκαν τα πουλιά.
Σχεδίασμα, kostis nil – Απρίλιος 2023
Περιμένοντας τη βροχή δεν φανταζόμαστε
Τις αναμνήσεις από ένα μακρινό απόγευμα
Αυτό το διεισδυτικό βλέμμα,
Σαν ένα λουλούδι που μόλις γεννήθηκε
Ακούμπησες τα ποδαράκια κάτω στη γη
Κι έπειτα ο ανθός μοσχοβόλησε
Ο χρόνος των ονείρων μοσχοβόλησε
Και τα λουλούδια της φετινής μας άνοιξης.
Πάντα ήθελα κάπως έτσι να φαντάζομαι
Κι έπειτα σαν ένα άλλο καλοκαίρι
Ή καλύτερα σαν τούτη την άνοιξη
Ξεπάγωσε τις συνήθειες απ’ τις μπιγκόνιες
Άρχισαν πάλι τα δάχτυλά να ξεγλιστρούν
Πλατάγιζε ήδη ο χορός της βροχής
Σήμερα κιόλας το βρεγμένο φόρεμά τους
Κι εμείς μέναμε στις θέσεις μας σαν από άρωμα.
μπιγκόνιες, Kostis nil – Απρίλιος 2023
Σήμανε, με την ματαίωση της παρουσία σου
Η αίσθηση
Εκτός ίσως κάτι απ’ την κρυφή προσδοκία
Το φως είχε γίνει πια θαμπό
Το σώμα του εαυτού μας τρύπαγε στ’ αγκάθια.
Με φόβο και μόνο, με θορύβους απ’ τα ράμφη
Με κόπο μια που τα γόνατα κλονίζονται
Το μέτωπο και πρόσωπο στο σφυροκόπημα
Ο πόνος και σάρκα αρκούντως τυραννισμένη.
Διακεχυμένη φωνή παρά, μας ακολούθησε
Και είχαμε ακόμα δρόμο σε κύκλους
Πέτρες θεόρατες σαν σύννεφα υπερυψωμένα
Και πάνω απ’ τις πέτρες, πέτρα καρδιοδεμένη.
Ω μυστήριο κυλάει σκοντάφτοντας στο θείο!
Και της ρεματιάς γάργαρο νερό σφραγίζει
Πουλιά με αγωνία πίνοντας με λιγμούς
Θα νύχτωνε, βαριά της νύχτας εξέπεσαν φτερά.
Περάσανε ώρες θαρρώ και παρ’ ότι το σώμα
Περάσαμε μέρες θαρρώ και παρ’ ότι,
Περάσανε αιώνες και παρ’ ότι δεν προφτάσαμε…
Δεν προφτάσαμε!
Το φως είχε γίνει πια θαμπό.
ματαίωση, kostis nil - Απρίλιος 2023
Με πίστη να υπερβείς με Πίστη
Τα Βάσανά σου
Ωσεί παρών!
Όρος των ελαιών Όρη δακρύων Απλήρωτα χρέη.
Της Εδικής σου προσμονής Ταπεινής αιτίασης
Μοναξιάς.
Των Εδικών σου κτύπων
Στέψης αγκάθινη Ακολουθίας Μαρτύριο
Πληγωμένων γονάτων!
Πάνω στη ξερή πέτρα Σταυρός Ξεμάτωμα.
γολγοθάς, kostis nil - Απρίλιος 2023
Η γλώσσα αυτή που εντελώς απόξενη ροή
Στο μαρτύριο των αγέννητων παθών
Μια σταύρωση απλώνεται στη λησμοσύνη
Απ’ άκρη, σ’ άκρη μαρτυρεί - μαρτύριό της.
Μαρτυρεί το φως των λησμονημένων ματιών
Χίλια μύρια μαρτύρια, σταυρός τρεμίζει
Θανάτω, θάνατον και μόνο εσύ Πατέρα
Σκλάβο το σώμα μου ενσταλάζει στον ουρανό.
Αγάπη αρνείται τρείς, πριν αλέκτωρ λαλήσει
Ο τελευταίος στίχος των γραπτών μου
Με δέος υψωμένη η ψυχή - σε σύνθλιψη
Αιχμάλωτος στην ουράνια σιγή - ασπλαχνία.
Και βλέμμα και τα φτερά του Αρχαγγέλου σου
Με βαρύτητα αμετάκλητης συνείδησης
Εσκόρπισε ανεπιλήπτως τα δάκρυα μου
Των ύμνων θροίζουν - των πολύανθων καρπών.
των παθών, kostis nil – Απρίλιος 2023
Μερικοί σκόρπιοι στίχοι ήδη νεκροί κοσμούν
Ούτε προς τους θεούς, ούτε προς το Ρωμαίο
Εδώ κάτω στο νεότερο (κουφάλιο!) παλάτι
Εκατσικώθη η αντίληψη και η μνήμη δεν απατά.
Ρωμαίε εσύ γυμνέ βασιλιά της πατρίδας μου
Καθήκον της τέχνης σου τόσο επιτακτικό;
Διαστέλλων γραμμή-γραμμή, χειρόγραφα
Και γλώσσα ακατανόητη έργων και νόμων σου.
Να σε θερμοπαρακαλέσω σκλάβος πια όχι!
Δεν θα μπορέσω κουβαλώντας το καλάθι σου
Με νερόπετρες στους ώμους - ανώφελα
Μηδέ πίστη, αλλά προπαντός περιφρόνηση
Με τόσο κακόγουστη Αδωνικής νύχτας πλέξιμο.
Οι τέχνες, άρα και η ποίηση καιρούς πλούτηναν
Αυτό άκου Ρωμαίου εσύ και το παλάτι σου
Και αν ακόμα την κατεργαριά σου
Ουδόλως μπόρεσαν επίμονα να αφαιρέσουν,
Οι τέχνες είναι εδώ στο διάβα
Οι τέχνες είναι εδώ ενότητα υψηλή
Οι τέχνες είναι εδώ στην ποίηση
Οι τέχνες είναι εδώ στη γλώσσα μας
Απ’ άκρη σ’ άκρη βοούν, βοούν Ρωμαίε.
αδωνική νύχτα, Kostis nil – Απρίλιος 2023
Κάτι αμφίβολο έμοιαζε γλυκά να καίει
Σώθηκαν πάλι, όσοι ήπιαν εκείνο το νερό
Ή αποτραβούσαν το φόρεμα του ήλιου
Λούζεσαι και είναι πάντα Απρίλης.
(Είναι σαν η φωνή σου υδρόφωνο!)
Απόρησαν οι κόρες των ματιών
Λόγου χάρη φωτίζονται συνήθως τα πρωινά
Βλέποντας τα πλούσια μαλλιά
Σώμα με το χαμόγελο - στάζει μέλι
Ανιστορεί προτού εκείνα, όλα τα αινίγματα
Προτού από ένα άνθος ή τα ίδια χείλη
Εγώ κι αν ήμουν ή εσύ αρόδο στο πέλαγος
Λέξεις με τα σημάδια τους
Σκισμένα σαν η πληγή τρέχει γάργαρη
Τρέχει-τρέχει, για χάρη σου παραμονεύει.
αρόδο, Kostis nil – Απρίλιος 2023
Πορτρέτο: Γιάννης Σταύρου
Μουρμούρισα κάτω από ήχους
Η πέτρα
Στο νερό τέμνονται οι φτερούγες
Από φως και θάλασσα
Καθώς η μεγάλη κοιλιά άσπιλη
Οι Ψυχές πετώντας
Κόκκαλα στο κρασί και στον πηλό.
Της θύμησης εγκόλπιο με το φωτεινό σημάδι.
Έπειτα οι στρατιές των ψαλμών
Εσείς κορμοράνοι της βροχής Εύηχοι
Καθώς θλιμμένη μουσική πλημμυρίζει τους τάφους.
Ένα ξηρό καλοκαίρι νυχτοπερπάτησα
Μας ονειρεύτηκα!
Η ξηρή αγκαλιά μου μες στα σπαρτά
Ο ξηρός αγέρας
Αλλά και ο χλωρός της πρώτης μου νιότης.
Τα στάχυα θα θυμηθούν τη Μάνα
Πέθαινε μαζί μας κάθε Ιούνη
Μόνη της κάτω απ’ την άγρια κληματαριά
Κάτω απ’ τα μαύρα τσαμπιά.
Και τόσα νερά ολοένα στην αυλή μας
Ω έμοιαζαν ωκεάνια!
Τόσο φως ερχόταν να ξεπλύνει τα πόδια μας
Και τόσα μάτια κυπαρισσένια
Ω δάκρυα γλιστερά!
Βουνά από κοντά μοναχικός καθρέπτης
Κόντεψαν μαζί μας.
Αποκάρδι, Kostis nil – Απρίλιος 2023
Εσκόρπισαν ευωδιές τα αραιά μαλλιά σου
Μες στα δικά μου μάτια τα πολύαστρα
Αυτός ο Απρίλης μες την καρδιά καλπάζει
Και μ’ ένα σπλάχνο το κοτσύφι στο ποδόγυρο.
Μα την αλήθεια έρως - μηδέ άλλο κελάηδημα
Μια γλάστρα τ’ άνθος της αποκρεμάει
Τα όνειρα· με όλα της αγκάλης ασύνορα
Στραταρίζουν, ώσπου στην ώρα τους σιωπούν.
Μάτια ξεπροβάλουν μ’ αστείρευτη προσμονή
Ηλιόγερμα, κορφές αργά ψηλαφίζουν
Ψάχνουν την λαμπερή τρυφεράδα
Τα λαμπερά μαλλιά σου, το πιο χάδι - φιλί.
Κι η θάλασσα, το φιλί της θαμποφέγγει
Μα πώς αναρρώνει υπέργηρο ασήμι
Κοράλλι ασπόνδυλο στο βυθό - απόμεινες
Πουλιά πάνω στη μοναξιά, στο έκπαγλο φως.
Κοράλλι, Kostis nil – Απρίλιος 2023
Ώσπου ο ύπνος να λογχίσει τον άγγελό μου
Τον κόσμο το λαμπρότερο απ’ όλους
Όχι πολύ μακριά - τα μάτια μου αλαφραίνουν
Εις ανάμνηση ενός πίδακα με παγωμένα νερά.
Των θαλασσών καίει ο νυχτερινός θρίαμβος
Μπροστά στο στόμα αποκρεμιούνται τα χρυσά
Πλάσματα ερωτευμένα - λαβωμένα από βέλη
Τι άλλο πέριξ, απ’ αυτό τον κόσμο Άγγελέ μου.
Τι άλλο μοιάζει να μεσουρανεί από ευλάβεια
Μεταμφιέζεται σε κόκκινο και χρυσαφί
Μοιάζει με άπατο κενό αεροπλανοφόρου
Σωριάζει το λόγο της ερήμου το μεσονύχτιο.
Ακολούθησέ με θησαυρέ – χρυσέ Άγγελέ μου
Δώσε κάτι απ’ τη γλυκύτητα της αγκάλη σου
Κρύψε μες τα στήθη την αβάσταχτη νοσταλγία
Κείνα το σώμα, την πιο αδύναμη θύελλα μου.
άγγελος, kostis nil – Απρίλιος 2023
Μέσα απ’ το ανεύρετο φως η διαφάνεια
Η άπειρη ύφανση των ατρέμιτων ριζών
Η άνοιξη που δεν στερήθηκε ποτέ
Την ευωδία της, το πιο σημείο των πηγών.
Ω ψηλά εσείς πουλιά στο βαθύ τ’ ουρανού!
Συνεχώς κι απαραλειπτως κελαρύσματα
Μίσχοι ακροάσημοι - γλώσσες μες στον πηλό
Ιστοί που έχουν αφεθεί στον απειρόκοσμο.
Χάριν σ’ αυτή την ταπεινοσύνη υψώνονται
Πού άλλο φέγγος δεν έχει το ύστερό του
Ω αισθήσεις ή εκεί ακόμα με δίχως γνώση!
Κρυστάλλινα σχήματα πλημμυρίζουν φώτα.
Ωστόσο αόρατη καλοσύνη - φευ αναδύεται
Ο ασπράγκαθος παραδίδεται στη βοσκή
Χτένι ολάνθιστο μας γνέφει το στόμα
Γλώσσα του κάλλους ντόγα της ποίησή μου.
ντόγα, kostis nil – Μάρτιος 2023
Όπου τα δέντρα παράξενη η φωνή τους
Κι άνεμος αλλάζει - φορές η ρώτα
Μες τη σιωπή σιγαλή η γλώσσα
Σβουρίζει αναζητώντας την πρώτη βροχή.
Ωχρή σαν το στέμμα η γη σκορπισμένη
Είμαι η κάμα πάνω απ’ το δέντρο
Πάνω απ’ το σώμα που δεν σωπαίνει
Το θραύσμα όσο μια όαση φρίκης
Και τίποτα πέρα από· τυφλή τη πίστει.
Πέρα καθώς πια απομακρύνομαι
Απ’ την κοιλάδα που γεννάει το σώμα
Πέρα πια τα μουσικά σώματα
Δεν θ’ αποκτήσουν ξανά τη φωνή
Κι αδιάφορα σαν μύτη του δρυοκολάπτη
Μονότονοι ήχοι
Ντουκ ντουκ ντουκ
Με τη χαμένη πια και κατάφωρη ζωή.
θραύσμα, kostis nil – Μάρτιος 2023
Κανείς δεν γιορτάζει τον άνεμο
Καμμία σταγόνα δεν βρέχει χείλη
Όλων οι πόνοι κοιλιοπονούν
Ποτάμι ποτάμι δεν στερεύεις
Δάκρυ σου ανεμίζει - άσκεπη βοή
άσκεπος, kostis nil - Μάρτιος 2023
Άκουσέ με ελληνικό αλφάβητο
Μέσα από χείλη ψελλής μεγαλοσύνης
Η πόλη δεν φέρει τ’ όνομά μου
Αδίκησε το λαγούτο μου
Τον εύηχο ήχο του
Τη νοσταλγία των ονείρων μου.
αλφάβητο, kostis nil – Μάρτιος 2023
Επαναλαμβάνω - φοβάμαι τα δώρα της πόλης
Τα επαίσχυντα κουρέλια των χειρογράφων
Και ότι άλλο από ντροπή - μιας και η πατρίδα
Ή, η αλλόκοτη εικόνα της καταιγίδας
Σωστότερα σαν να μην είχα ξαναγεννηθεί
Μονάχα σαν μεγαλώσεις και κατέβεις στο λιμάνι
Η τριήρης (τρείς σειρές κουπιών), με την αφοσίωση της
. Ίσως πάλι δεν θα επιστρέψει ποτέ
Αγνώριστη στη λησμοσύνη των ονείρων
Ήπια, γαληνόφαιδρη, αταξίδευτη· μες στες θλίψεις.
τριήρης, kostis nil - Μάρτιος 2023
Κι αλλοίμονο, πέριξ, σκορπισμένα αγάλματα
Το κάθε πρόσωπο κοιτούσε το άνθος του
Εννόησα περπατώντας στο πάρκο
Με έβλεπαν στην άδεια από ύπνο σκόνη --
Αυτό μου έλεγαν κλαίγοντας
Ομολογώ πως ο ήλιος από πάνω τους τρόχιζε
Κάπου μόνο πυκνές σκιές των δέντρων
Ανυπόφορα όλα στην ακίνητη φυλακή τους
Φασματικά έκλειναν τα μάτια --
Αφύλαχτα στο βουητό μιας ατελείωτης στιγμής.
αγάλματα, κostis nil – Μάρτιος 2023
Αυτό μόνο με την απαγγελία ενός ονείρου
Δώρο των ενοικούντων
Σαν πύρινη γλώσσα πύλη των μακάρων
Εγώ ωστόσο θα κρατηθώ
Προσποιούμενος με νόημα τα μέσα κι έξω
Ες αεί σε κείνο τ’ ονειροπόλημα
Το κάλλος στην απέραντη αθανασία --
Μιας τελευταίας αράδας
Μέχρι την τελευταία σκηνή του δράματος
Όπου ενδιαιτώντος καταστρέφομαι
Όνειρο εσύ - μορφή και τέχνη - ολοφλόγινο.
όνειρο, κostis nil – Μάρτιος 2023
Έλα τώρα εσύ ιερή μορφή
Συνάντησα πιο κάτω το καράβι των τρελών
Παραιτημένες στολές και σκουριασμένα όπλα
Κρανία με μαύρες μποτίλιες να συνοδεύουν
Χορεία της θάλασσας, μέρος του υγρού τάφου
Πάνω από εκεί άταφοι ξεπροβόδισαν
Το καράβι μαστιγωμένο από τον άνεμο
Κοχύλια αναπόσπαστα απ’ τα βράχια
Το κρασί φισφλιρίζει στις γρανιτένιες κοιλότητες.
Δεν έχω άλλη κλωστή για αυτή την εικόνα
Πιότερο κοιτώντας το καράβι να απομακρύνεται
Και το σώμα, σώμα του καραβιού των τρελών
Μέσα στο κέρατο του κογχυλίου
Μέσα στο καράβι δεν διακρίνονται πουλιά
Απέμειναν μονάχα οι αμφορείς με τις παραστάσεις
Χρονολογίες να υποθέσω γεννιούνται
Οι οίνοι είχαν παραγγελθεί
Στα βάθη πια, οι κοιλιές των ψαριών συνοδοιπορούν.
καράβι των τρελών, κostis nil – Μάρτιος 2023
πίνακας -καράβι των τρελών- Alexander Stankoski
Η νύχτα και το χρώμα του σκοταδιού
Ο χρόνος και μαζί το νερό
Πλαγιές δεν πρόλαβαν να πρασινίσουν
Με τη ροή και το τραγούδι
Κρυμμένα οσονούπω περιτυλίγουν το σώμα
Κάθονται μπροστά στο τραπέζι
Ώσπου πέτρες ξέξασπρες διαμελισμένες
Κομμένα χαρτάκια καίγονται
Δες με… Επιστρέφουμε το ξημέρωμα
Με μια μοίρα του ήλιου να ντύνεται με φτερά.
μοίρα, κostis nil – Μάρτιος 2023
Κίτρινα φύλλα, πνοή, όσο το μάτι ξεγελάει
Του γιαλού έως πέρα
Με δίχως ξίφος!
Αλληλούια-αλληλούια η τρεμάμενη φωνή μου.
Φτωχικές μου παλάμες και ξέπνοη φωνή
Φάντασμα είμαι
Αμετάκλητες ράγες!
Εσύ μαχαίρι, γήινο στερέωμα· ο ανθόκηπός μου.
ανθόκηπος, kostis nil – Μάρτιος 2023
Πέταξαν κάτι πουλιά, ψηλά πολύ ψηλά
Ξανά και ξανά σκλήριζαν
Μια αγωνία μ’ ακατάσχετες στριγκλιές
Τις λαμαρίνες αδόξως καταχτυπούσαν.
Επώδυνα απ’ τα βάθη, πνιγηρά ουρανέ
Σκοτείνιασε ο ορίζοντας τρίζοντας
Παγωμένο του κόσμου εξαϋλώθη φιλί
Αμή μια προδοσία με οίκιστες αποχρώσεις.
Κλείνουν τα μάτια - αστράφτουν ονείρατα
Του πάνω κόσμου πλαστουργήματα
Σουρσουρίζοντας σβήνει τ’ ασημένιο τρένο
Στείλε μου όταν φτάσεις…! Φτερωτό κορμί.
φτερωτό κορμί, kostis nil – Μάρτιος
Μεμιάς θα ξαναγεννηθούν όλοι νέοι με ρώμη
Με στεφανωλούλουδα τα κορίτσια
Κι όλα πλούσια μεσ’ τη γλώσσα της άνοιξης
Σαν από μελωδία ξανά θα γλυκανθεί η ψυχή.
Κι όμως η νύχτα: βαθύ νυστέρι των δακρύων
Το πέρασμα ακαταμάχητων μετάλλων
Μια απελπισία, κάτωχρα άστρα μου
Με το γλυκασμό των αγγέλων ν’ αποσιωπά.
Απ’ όπου φύλλα, στάρι τα νέα σώματά τους
Πουλάκια άπλωσαν την παλάμη στη βροχή
Μια επιφάνεια άτρεπτης ταυτότητας ξεσκίζει
Γυρνάει φάλτσο η γη, ουρλιάζει… Δεν είμαι εγώ.
δεν είμαι εγώ, kostis nil – Μάρτιος 2023
Ο ουρανός έφεγγε το καμένο πρόσωπό του
Άνοιγε με κεραυνούς τα μάτια των πεθαμένων
Τα χέρια που έπειτα κρύα φιλούσαν
Ανεβοκατεβαίναν θαρρείς κουπιά πελάγη.
Ακατάσχετο τέχνημα πλάθει τα δαιμονικά του
Ως μεσοπέλαγα μια θάλασσα το βασίλειό της
Αργά ή γρήγορα συντρίβεται ο καθρέπτης
Πηγαινοέρχεται ονειρεύεται και θρυψαλιάζει.
Κι ορφανή του αβέβαιου μέλλοντος σκακιέρα
Μες στο βυθό αποκοιμίζεις τους αμφορείς
Τους οίνους, έμπλεα μάτια, τις κέρινες μορφές
Χωρίς συνείδηση κι ασήμαντα τανταλίζεις.
Και ως σβήνει φωτιά του βαθύσκιωτοu δάσους
Κι έρχεται η νύχτα στο μακρήγορο κήτος
Ω χροιά της φωνής αναπάντεχα συθρουλίζεις!
Ω δίψα μεθυστική! Ω από πίκρα σεπτό στόμα!
δίψα, kostis nil – Φεβρουάριος 2023
Η ομίχλη κατέκλυσε την αυλή της πόλης μας
Και σαν έρωτας περίεργος όλοι αναρωτιούνται
Όταν μες στο ξημέρωμα μικρό μου, εσύ πάρκο
Όνειρο από βραδύς κάπου εδώ καραδοκούσε.
Πόλη μου ως φαίνεται ξυπνάς κι αναρωτιέσαι
Τι δηλοί τέτοια ομίχλη στο ξημέρωμά μας
Και σαν αιχμάλωτος, ακίνητος, σε γκρίζο φόντο
Έρωτές μας ξετυλίγονται, λες, υγρές κουβέρτες.
Πρόσωπα και πράγματα πίσω απ’ τις κουΐντες
Καθώς το φωτεινό σου φως με μιας χάθηκε
Πάλι θα προσέλθεις αγαπημένη - γκρίζα κουρτίνα
Τα πρόσωπα μας ανιστόρητα πλέον βυθίζονται.
Τι έκρυψες, τι η ομίχλη, δε θα μπορέσω να σε δω
Τι έκρυψες μες στην ψυχή σου αγαπημένη
Ψιθύρισέ μου στ’ αυτί για ετούτη τη συντέλεια
Φόντο εσύ, πήρες απόφαση πάλι να μ' αφανίσεις.
Κι εύλογα για λίγες στιγμές σφιχταγκαλιασμένοι
Σφιχτά φιλιά αγκαλιάζουν τις θύμησές μας
Τότε σαν τώρα ήρθες και είπες - θα μ' αγαπήσεις
Θυμίζοντας πολυφορεμένο ψέμα, γκρι της ομίχλης.
ομίχλη, kostis nil – Φεβρουάριος 2023
Η γλώσσα αυτή που τώρα ευτελή κι απόξενη
Κλείνει μέσα της τ’ ανθρώπινο στόμα
Εξαλείφετε κι η τελευταία αράδα του θανάτου
Αν πράγματι είναι, ή έτσι, ή ήταν πάντα αθάνατη.
Η γλώσσα κάθε, μιας στα στόματα των πουλιών
Παγιωμένων λέξεων ή μόλις γεννιούνται
Άχρονη αθανασία, θραύσματά μας βουβαίνουν
Ενδημήσαντος κατοικία του τελευταίου ποιητή.
Και γης είναι νερό και γης ζυμωμένο γάλα
Πράγματι άραγε κι εκείνων, όλων των αθανάτων
Με χάριν απαγγέλεις στίχους - υμνώντας
Θα έπρεπε φερ’ ειπείν να ειπωθεί; Των αθανάτων!
Εσένα ω αρμονία, άνθος, σώκλειστο του χειμώνα
Ευλογημένο το ανθρώπινο στόμα των ποιητών
Όπου το πλήθος, πληγωμένο κάλλος, άραγε…
Αναστηλώνεται μια μοίρα προορισμένη με ήχους;
Και ρώμη σου φορές, αντιβγαίνει - χείλη τα θεία
Βαθυγάλανο να γεμίζει ως πέρα τις κατοικίες
Παλάμη στραμμένη προς την ανυφάντρια θάλασσα
Αρένες σου, πεζοδρόμια πιο βουίζουν, άγριο αίμα.
Γλώσσα και στόμα, απόκριση παράλληλων κύκλων
Μάρμαρα σκορπισμένα μ’ επιγραφές
Ουρλιαχτά του πλήθους - αφάσκιωτες θάλασσες
Συντρίμμια από το φρενήρη παλμό των οργάνων.
Σκοτάδι, άβυσσος, τρισκατάρατο παγερό πτώμα
Νηστικό στόμα με αδιαφιλονίκητα φιλιά
Ό,τι έχει ο θησαυρός είναι τα κυριακάτικά του
Της αύρας απτό, παρθενογέννητο γάλα της μάνας.
Ό,τι η μουσική, φωνάζει καθημερινά τ’ όνομά σου
Ό,τι με θέρμη τρέφεσαι απ’ τα βουβά γραπτά
Ό,τι αγκαλιάζεις, σώνει ή καταστρέφει το σύμπαν
Αγκαλιασμένη, υπάκουη, αφιερώνεις το πόνημά σου.
γλώσσα, kostis nil – Φεβρουάριος 2023
Δεν μπορεί κανείς δίχως ν’ αποχτήσει εμμονές
Το φως εκείνο ομοιάζει - Ω δειλινό!
Εκτίμηση μικρή θολώνει τούτο το σύμπαν
Κι ως νάνος καχεκτικός τους έρωτες ροδίζει.
Η εκτίμηση του σύμπαντος στις εδώ σελίδες
Στο χρόνο, με μια δυο λέξεις πρόωρα
Αληθινών μυστικών θα εξαϋλώσει κελύφη
Ως ένας χειρουργός με νυστέρι, έρωτος-θρος
Του έρωτος θρος, φτερούγες ενός στομαχιού
Ποίημα τυφλό μα την αλήθεια προσπορίζει
Με μια κρυφή επιθυμία όσο κι ελπίδα
Πλάσμα εσύ, ανείπωτη ηδονή αιχμαλωτίζεις.
Κάθε πού, ο εαυτός ζώντας την ανάγνωσή του
Με την περιστροφή γύρω από ένα δώρο
Μέσα ’κει για χρόνια αδιάκοπα στριφογυρίζει
Αρχή και τέλος, καρδιά, πόθος ν’ αφηγείται.
Και είμασταν ωσάν, αδύναμα - πλασματούχα
Ατελείωτα χωρίς πλήξη στο γέρμα του δειλινού
Με μόνο τρόπο - τα κέλυφα να σμίγουν
Οποίο όρος από μέθη σκάβει τα υπερώα του.
Κι ωσάν πηγή νερού, εσύ χρώμα τ’ ουρανού
Άρτυσε, με δίχως σώμα, μα μόνο μ’ εμμονές
Ατελείωτα και μοναδικά γέννησες μπουμπούκι
Ανέφικτος πόθος, σκάλωσέ· στα μας, στα ύφαλα.
πόθος, kostis nil – Φεβρουάριος 2023
Πίνακας Μιχάλης Βακαλούλης
Το στόμα κοιτούσε θλιβερά το θάνατό του
Σάμπως πρασινωπό στόμα μασούσε
Με τρυφερότητα μπροστά σε καθρέπτη
Έγλειφε ανελλιπώς τις ροές της πληγής.
Ντύνεται από μια άρθρωση σώμα μου
Κρυφά μια λέξη χαρμολύπης
Ώσπου σκόρπιοι στίχοι των ερώτων
Ξεπλέκουν κλωστές με μαργαριτάρια.
Απόψε κύμα ενώνεσαι με τη μέθη μου
Η αρπαγή μιας άλλη Ελένης
Στόμα με την παρθένα καρδιά σου
Άγγιγμα σαν το σινιάλο δε λέει να σβήσει.
Οι όψεις, η μυρωδιά των γιασεμιών
Το σύννεφο που ώρα φέρνει τη ρώτα του
Δεν υπάρχει πια χρόνος μεσ' στη βροχή
Παρά αχανής νύχτα που πέφτει σαν φιλί.
στόμα, kostis nil – Φεβρουάριος 2023
Φοβάμαι την δυσώδη οσμή των πραγμάτων
Το βαθύ κι ανέλπιδο σκοτάδι
Όλα τα λείψανα, το πλήρωμα του χρόνου
Εφώναζαν μια φωνή από μέσα τους
Βρεγμένα πρόσωπα σαν δεν στεγνώνουν
Μια φλόγα σαν δεν κοιμάται τις νύχτες
Την απουσία των θείων δώρων
Αυτό το δέντρο σιωπηλό χωρίς φύλλα
Αυτή η σιγή του σπιτιού με χείλη να τρέμουν.
σιγή, kostis nil – Φεβρουάριος 2023
Φιλύρες στέργουν από μέσα τα μάρμαρά τους
Δρόμοι εμπρός μ’ άδειους καθρέπτες
Τραγικά απλώνονται σαν σε θαλάσσια ακτή
Κρυστάλλινες φωνές παγώνουν
Με τα κορμιά και τις αδέσποτες αρθρώσεις
Μοιράζονται πικρά τις αγκαλιές
Τα τρέμουλα σαν παίζουν - θαλάσσιες πυξίδες
Ετούτη η παύση δεν είναι η παύση
Ετούτη η παύση κάποιου σπιτιού είναι σιωπή.
παύση, kostis nil – Φεβρουάριος 2023
Περιγράφω ό,τι άφησε πίσω η σκόνη
Ό,τι παράφρονα η βουή γκρεμίζει
Κι όμως κάτι απρόσμενο στεφάνωσε
Ανεπιλήπτως κάτω απ’ τα ερείπια
Κι αν εκεί εν μέσω βροχής
Τα κυκλάμινα έχυναν τα δάκρυά τους
Μιας και το βαθύ σκοτάδι το ανεπίληπτο
Πάνω στα υγρά μέταλλα των προσώπων
Έπειτα όλα χάνονται - συντρίμμια
Με τα νέφαλα από πάνω να σχοινοβατούν.
σκόνη, kostis nil – Φεβρουάριος 2023
Η ύπαρξή μου ασείναι τρυφερή κι ανώδυνη
Παύει να έχει μακρόσυρτο κείμενο
Μόνο μια κραυγή από πάνω έως κάτω
Θέλω να μου επιτραπεί το στόμα σου
Οι στιβάδες με την αμοιβαία συναρμογή
Κεραυνοί όπου τρυπάνε τα δεσμά μου
Τους δεσμούς που αγόγγυστα τρίζουν
Λοξά σαν όλα, αέναο μουρμούρισμα
Και δέσμιος μπρος στο δέος του γήινου ποιητή.
κεραυνοί, kostis nil - Φεβρουάριος 2023
Ανησυχώ είπε ένα τρισάθλιο σκουλήκι
Απόγευμα καθώς βράδιαζε - έτεινε
Την άλλη ανεμπόδιστα
Στο πηγάδι της σάρκας έμπηξε
Σάπιο και ζουμερό αχόρταγο από βρωμιές
Του σκοτεινού κατοικούσε - λάμποντας
Άνομα αργά έτρωγε σάρκες
Τι αηδιαστικό να τρως τις πληγές μου
Αποκαλώντας έργο μου και νου το ερεβωδες.
έτεινε, kostis nil – Φεβρουάριος 2023
πίνακας Κουνάλης Κωνσταντίνος
Αξίζει να θυμηθούμε τους αρχαίους τάφους
Ένα χρυσό προσωπείο
Αρχαϊκό σπαθί!
Πήλινους αμφορείς με επιγραφές στο στήθος.
Εξίσου ελαστικά ή εύπλαστα υλικά, χρυσάφι
Παρελθόν ή μελλούμενα
Των ερειπίων!
Συχνά λιγοστά πουλιά πολύ ψηλά πετούσαν.
αρχαϊκό σπαθί, kostis nil - Φεβρουάριος 2023
Σιωπηλός όπως πάντα από ερημώσεις
Σαν ένα κλειδί
Μαγκάνι!
Κάτω στο δάσος διακαώς σφίγγει το σώμα.
Σάρκα της σάρκας του θεϊκού νόμου
Τίποτα-τίποτα
Οι φόβοι μου!
Θάλασσα βαθύτερη της σιωπής, σάρκα.
kostis nil Ιανουάριος 2023
Το σενάριο είναι, ως, ισοδύναμο μιας εικασίας
Πρέπει επίσης η θεραπεία
Όπως, όπως!
Να ζεις ή να μη ζεις αρκεί η πηγή των εσόδων.
Ο μέγας λογιστής: πηγή ξεχωριστής έμπνευσης
Μάξιμος ερμηνευτής
Ω…!
Παράνοια ή το χείλος μιας ανεπανάληπτης πληγής.
πολιτική – 5, kostis nil - Ιανουάριος 2023
ΠΟΛΙΤΙΚΗ - 4
Θα σας πω ένα παραμύθι, κάτσετε καλά
Μια φορά και ένα καιρό
Κάτσετε καλά!
Μια φορά και ένα καιρό καλά μου παιδιά.
Μια οργή ξεχειλίζει, στόμα και δόντια σφιχτά
Εγώ που νόμιζα
Κάτσετε καλά!
Κι εκείνοι περνούσαν καλά κι εμείς καλύτερα.
πολιτική – 4, kostis nil - Ιανουάριος 2023
Δεν έχω λόγο να κοιτώ έξω απ’ το παραθύρι
Βρέχει ή λιάζει
Μια ταυτότητα!
Κάποιος άνθρωπος έξω περπατούσε σκυθρωπά.
Βρέχει ή λιάζει; βρεχόταν ή καιγόταν;
Ποιο σπίτι; ποιο τσικάλι;
Μια γραμματική!
Είχε την όψη της βροχής την όψη της αφήγησης.
Πολιτική – 3, kostis nil - Ιανουάριος 2023
Ορισμένα γεγονότα - από μένα - δραματικά
Ή θεμελιώδη
Ένας λόγος, μια αφορμή!
Μια ενέργεια αφιερωμένη στη δημόσια εικόνα.
Δις και κάτι χαρακτηριστικά, εξώφυλλα εφημερίδων
Ιδιωτική μου ζωή
Χαρακτήρες!
Ενίοτε- κατά τη διάρκεια- μιας θεατρικής παράστασης.
πολιτική – 2, kostis nil – Ιανουάριος 2023
Η πεμπτουσία της απατηλής φύσης, γεγονότα
Μια ανεξάντλητη πληγή
Ένα γουρούνι!
Παρανοϊκή οπτική με τα δυσοίωνα ψεύδη.
Λεπτομέρειες της κάθε στιγμής, ωστόσο
Σαν κρύσταλλο της ψυχής μας
Μια σπάθα!
Έχω τη θεωρία, λάμψη στο δημόσιο βιός μας.
πολιτική – 1, kostis nil – Ιανουάριος 2023
Ο ουρανός σήμερα γέμισε με την απουσία του
Διάλογος με τ’ άψυχα φύλλα των δέντρων
Μικρά δαφνόφυλλα σαν έτοιμα για στεφάνι
Μόνο αγέρισμα ελαφρύ, άτολμα παραχαϊδεύει.
Είναι ο ένθεος οικιστής ξεσκίζει την ύπαρξή μου
Τα αργυρά κύματα των πουλιών στο πέρασμα
Ήχοι που σβήνουν ή απλά μονολογούνε
Μάτια βαθύκρημνα που ανήσυχα μ’ αναζητούν.
Ααα φορές μια όχθη κουβαλά τη γέννησή της
Έτσι που όταν ξημερώνει μέρα τη μέρα
Γλυκά και μπερδεμένη γέρνει η παρόρμησή της
Μιλάει φορές παρασύροντας τη ρώμη μου.
Το φως απαλά, μακριά, βγάζει τη γλώσσα του
Μια ανάσα κατσάρωσε τα νερά στο ποτάμι
Μια παύση κι ένα βλέμμα μοναδικό
Άπειρα φτερά με το ψιχαλιστό μούρμουρό τους.
μούρμουρο, kostis nil – Ιανουάριος 2023
Δεν θα σβήσει ένα κύμα χτυπώντας στην ακτή
Ωσάν τ’ άστρο της αυγής, άλλο, σαν πέφτει
Παρά μονάχα σαν πλήρωση απ’ τα πράγματα
Σάμπως οι γλώσσες των εικόνων να μαγεύουν.
Ξάγρυπνος απ’ αστέρια, θάλασσα, ασημόφεγγο
Μπορεί ωστόσο εκείνη η φωνή της μέθης
Η ωκεάνια άβυσσος των αντιλάλων μέσα μου
Μέσα το βλέμμα διαλύουν τ’ ανείπωτο εγώ μου.
Έτσι μπλεγμένος - νήματα βαθύτερης απουσίας
Έχω αρκετό χρόνο μπροστά να μεγαλώσω
Σαν μια εντολή που είναι αλήθεια ασύμφορη
Πολύ γοργά ο δίγλωσσος θρήνος σαν ερμηνεύει.
Α, απ’ την απελπισία, απ’ το λάθος δρόμο
Μονόφθαλμε σύντροφε δύσμοιρε
Τίποτα δεν απομένει παρά γαλήνη στο θάνατο
Σαν άβαρο κορμί μιας τελευταίας βροχής το σάβανο.
άβυσσος, kostis nil – Ιανουάριος 2023
Πίνακας Στέφανου Χανδέλη
Η ημέρα αρχίζει με τ’ άγγισμα της συμφωνίας
Επιφάνεια αν φτάσει κανείς στα όριά της
Μπρος στην πλατεία αιώνιας καρποφορίας
Διάπλατα γνώριμες φιγούρες τ’ ακούσματά τους.
Νότες, φράσεις, χρώματα, πυροτεχνήματα
Βιολιά που εδώ σκάνε στο φως της μέρας
Καθρεφτίσματα μιας απέριττης βροχής
Ωρίμανση μιας φραουλιάς μες στον καθρέπτη.
Κι ανοίγοντας η αρπάγη των μικρών ερώτων
Τα πλήκτρα τρελαίνονται στου δωματίου
Αόρατα εμπρός, αόρατα μπρος στο άπειρο
Υδρίες μου, ατρέμητα φύλλα και πορσελάνες.
Τίποτα, παρά, των ηφαιστείων όρθια καπνιά
Πάνω εκεί στο πέρασμα μιας νέας τύρφης
Κάτω εδώ υπό το βάρος ετοιμόρροπων σπιτιών
Εσύ πια ενάτη συμφωνία αετονύχικη στο χρόνο.
Εχόρευαν φτεροκοπώντας, βόμβιζαν πλάσματα
Επίφαση ζωής-θανάτου με μακριές πλεξούδες
Αείρροη φλέβα καταμεσήμερο να ξεγελάει
Μια θάλασσα με τους μαλαματένιους μίσχους.
Κομμάτι άδειου καλουπιού μ’ άμετρο βάθος
Σαν η ψυχή μου αρνείται την απειλή
Στο σύνορο της αχρονίας μόνο η καρδιά μου ηχεί
Αστείρευτη κόλαση του έρωτος φευ μιας συμφωνίας.
ενάτη, kostis nil – Ιανουάριος 2023
Κλειστό απ’ το θαυμασμό έμοιαζες κύμα
Και το τραχύ σκοτάδι, λύχνε άναψε φως
Όαση που διατρέχεις λουλουδένια δάση
Τα πέταλα τ’ ανυπεράσπιστου ερωδιού.
Ψηλά τα δώρα, τρυπάει γύρους η σπείρα
Τρυπάνια τεμαχίζοντας φωνές πουλιών
Πρόσωπο το πρωινό μιας αγάπης μηνούνε
Αυτή η στροφή στο ποτάμι αποτυπώθηκε.
Ώσπου τα χέρια μου άνοιξαν φτερούγες
Φιλιά που μαζί τους ξορίστηκαν πουλιά
Φύγαν απ’ το γλαυκό της γειτονιάς ουρανό
Ευωδιαστά εγύρεψαν των τάφων κρασί.
Κι οι δρόμοι πίσω-μπροστά ως δάκρυα
Σεντούκια όπου φυλάγονται θησαυροί
Λάμπουν ως λάμπει, κυλάει ως κυλάνε
Ρυθμικές πνοές χρόνων εκσκάλιζαν πέτρες.
Άλλο πια ρόδι τινάζεις πίσω τον κάθε ανθό
Άνεμος πάλι νεροδεμένος επιδαψιλεύει
Χτυπάει απ’ όπου, θεόρατοι μαντρότοιχοι
Πληγές χτυπάει, χείλη, ράχες των ερωδιών.
ερωδιοί, kostis nil – Ιανουάριος 2023
Περίμενα μες στη νύχτα βροχή μισού αιώνα
Κοιτάζοντας ολόγυρα σκιές της σκόνης
Άρχισα να φοβάμαι με μόνη σκέψη
Τα μάτια μου εκείνα - διάπλατα τα σκοτεινά
Κατέγραψα νοερά ό,τι η άσφαλτος
Ό,τι μυρίζομαι από πετρέλαιο αίμα
Ό,τι τρεμίζει απ’ τα χείλη του πεθαμένου βασιλιά
Ό,τι απ’ το αίμα του ουρανού τρυπάει
Το άγαλμά του στην πλατεία σφαδάζει, τ’ άλογο
Το αίμα της νέας σελήνης, ο άστεγος βασιλέας.
άστεγος βασιλέας, kostis nil - Ιανουάριος 2023
Η σύντομη εξέλιξη της έμπνευσης χαράζει
Έντρομος, φριχτός
Αράχνη!
Τριβελίζει η προσδοκία, σάμπως φράσεις.
Αυτού του είδους οι μεταμορφώσεις
Δυο ανόμοιες ανάσες
Θεία συνδρομή!
Συμμάζεψα το χειρόγραφο μου ανέκκλητος.
φράσεις, kostis nil – Ιανουάριος 2023
Διαισθάνομαι το χρόνο και το βαθύ σκοτάδι
Τα πράγματα από, έως… με την κόψη
Τα δέντρα και τον ουρανό
Τις γραμμές του ορίζοντα με τις κανάτες το νερό
Τα τρίγωνα και τους ρόμβους
Το κίτρινο από τα χρώματα
Το μπλε - μη ξεχάσω - τις θάλασσες
Και μιας μαργαρίτας τον μαρασμό
Το θάνατο που υπόσχεται τον αιώνιο λαβύρινθο
Τον τερατώδη κάτοικο που ξορκίζει όλα τα δεινά
Διαισθάνομαι το χρόνο που γυρίζει τη σιδερένια τροχαλία ---
Την αγκαλιά της μέρας μου.
δοκιμή σε χρόνο dt, kostis nil – 31 Δεκεμβρίου 2022
Ανταλλάσσοντας μια θύελλα του χειμώνα
Απαρηγόρητα
Ψίχουλα πουλιών!
Σκορπίζουν κάτω αθόρυβα τα σπλάχνα τους.
Πιο μεσοπέλαγα ένα καράβι λιτό ελίσσεται
Αγέννητο δάσος
Άμμος!
Μηλιές κερασιές μετεωρίζονται στο κύμα.
άμμος, kostis nil - Δεκέμβριος 2022
